پاریس جشن بیکران

کتاب «پاریس جشن بیکران» اثر ارنست همینگوی، ترجمه‌ی فرهاد غبرایی، نشر کتاب خورشید
خاطرات ارنست همینگوی از پاریس که می‌توان آن را اثری داستانی هم درنظر گرفت. «پاریس جشن بیکران» شرح و توصیفی است که همینگوی از پاریس در دهه بیست میلادی به دست داده است.
کتاب «پاریس جشن بیکران» به خاطرات سال‌های 1921 تا 1926 همینگوی در پاریس مربوط است.
خود همینگوی درباره کتاب «پاریس جشن بیکران» نوشته بود: «اگر خواننده خوش‌تر دارد، می‌توان این کتاب را داستان دانست. اما همیشه این احتمال هست که کتاب داستانی از این دست بر آنچه به منزله واقعیت نگاشته شده پرتوی بیفکند.»
ارنست همینگوی در تابستان 1957 در کوبا شروع به نوشتن کتاب «پاریس جشن بیکران» کرد و پس از چند سال کار کردن روی آن در نهایت در بهار 1960 در کوبا این کتاب را تمام کرد.
همینگوی که زندگی بسیار پرماجرایی داشت، در اواخر عمرش تصمیم گرفت از میان وقایع مختلف زندگی‌اش، خاطرات دورانی را بنویسد که جوان است و سودای نوشتن را در سر دارد و این خاطرات در کتاب «پاریس جشن بیکران» منتشر شده است.
کتاب «پاریس جشن بیکران» پس از انتشارش با استقبال زیاد خوانندگان روبرو شد و در میان آثار همینگوی اثری خواندنی و محبوب محسوب می‌شود.

مروری بر کتاب «پاریس جشن بیکران»
همینگوی در کتاب «پاریس جشن بیکران» خاطرات دورانی را نوشته که می‌توان آن را سال‌های دربه‌دری‌اش دانست؛ به قول خودش سال‌هایی که «بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت» بود.
خاطرات همینگوی در پاریس بین سال‌های 1921 تا 1926 چیزی بیش از خاطرات وقایعی است که او پشت سر گذاشته. در کتاب «پاریس جشن بیکران» همینگوی جوان را می‌بینیم که هم شور نوشتن دارد و هم نشان می‌دهد که برای نویسنده شدن انضباطی سفت و سخت هم لازم است.
دورانی که همینگوی در پاریس است به ظاهر دوران بی‌نظمی و زندگی کولی‌وارش است. او روزها را در کافه‌ها می‌گذراند، به مسابقات اسب‌دوانی می‌رود و ضمنا مشغول شرب مدام هم هست. اما در این بی‌نظمی ظاهری نظمی قاعده‌مند نهفته است. همینگوی از کافه‌ها چون دفتر کارش استفاده می‌کند و با ترتیبی مشخص به نوشتن مشغول است. شرح این دوران مهم از زندگی همینگوی در کتاب «پاریس جشن بیکران» آمده است و از این‌رو این کتاب هم می‌تواند داستانی باشد که همینگوی با نگاه به گذشته نوشته و هم می‌تواند اثری در نظر گرفته شود که او در آن به عادات نوشتنش پرداخته است.
فرهاد غبرایی سال‌ها پیش کتاب «پاریس جشن بیکران» را به فارسی ترجمه کرد اما مرگ ناگهانی او سبب شد که این ترجمه‌اش در زمان حیاتش منتشر نشود. سال‌ها پس از آن، مهدی غبرایی با بازبینی ترجمه برادرش کتاب «پاریس جشن بیکران» را آماده انتشار کرد.
به پیوست کتاب «پاریس جشن بیکران»، دو مقاله از گابریل گارسیا مارکز و ماریو بارگاس یوسا هم ترجمه شده که آنها در متن‌هایشان از اهمیت همینگوی و جایگاه او نوشته‌اند. یوسا در بخشی از مقاله‌اش درباره ویژگی‌های کتاب «پاریس جشن بیکران» نوشته: «کتاب، بیش از آنکه خاطرات حسرتبار جوانی باشد، طلسمی جادویی است، کوششی ناآگاهانه به بازگشت از راه خاطرات و واژه‌ها به ذروه زندگی‌اش، دمی از اوج جنب و جوش و نیروی آفرینندگی، تا جوش و خروش و شفافیتی را که اکنون به سرعت رو به کاستی است بازیابد. همچنین کتاب انتقامی پس از مرگ است، تسویه‌ حسابی با همراهان پیشین ادبی و جهان کولی‌واری. کتابی رقتبار، واپسین نغمه قو- زیرا آخرین کتابی بود که نوشت- که در زیر جلوه خاطرات فریبنده جوانی اعتراف به شکست را پنهان می‌دارد.»
پاریس در دهه بیست میلادی شهری جنون‌زده است و همینگوی نیز در این دوره در آنجاست در حالی که سرشار از استعداد و پر از آفرینندگی است و خواندن شرح این دوران در کتاب «پاریس جشن بیکران» برای هر خواننده‌ مشتاق ادبیات لطف بسیار به همراه دارد.

درباره ارنست همینگوی نویسنده کتاب «پاریس جشن بیکران»
ارنست همینگوی، از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم، در سال 1898 در امریکا متولد شد. او شاهد و درگیر جنگ جهانی اول بود و نیز وارث سرخوردگی‌ها و ناامیدی‌های نسل بعد از جنگ. همینگوی هنگام جنگ برای صلیب سرخ کار می‌کرد و تجربه‌های او در این طول جنگ منبعی بزرگ برای نوشتن داستان‌ها و رمان‌هایش بود. از همینگوی تعداد زیادی داستان کوتاه باقی مانده که به اندازه رمان‌هایش حایز اهمیت‌اند. جنگ و تبعات آن در بسیاری از داستان‌ها و رمان‌های همینگوی مورد توجه قرار گرفته‌اند و او از زوایه‌ای منحصر به خود و نیز با سبک خاص خود تجربه‌ها و مشاهداتش از جنگ را به درون داستان‌هایش کشانده است. همینگوی در جنگ جهانی دوم هم به عنوان خبرنگار جنگی حضور داشت. حاصل فعالیت همینگوی به عنوان نویسنده رمان و داستان‌ کوتاه، کتاب‌هایی است که تعدادی از آنها بی‌تردید از شاهکارهای همیشگی ادبیات جهانی خواهند بود. تاثیر همینگوی در ادبیات معاصر غیرقابل چشم‌پوشی است و به جز تاثیرگذاری در زمینه سبک نویسندگی و شیوه نثرنویسی، نوع نگاه او به جهان و زیست مردم دورانش هم الگویی منحصربه‌‌فرد بوده است. «پیرمرد و دریا»، «داشتن و نداشتن»، «وداع با اسلحه»، «این ناقوس مرگ کیست؟»، «برف‌های کلیمانجاور» و «پاریس جشن بیکران» تعدادی از آثار مهم همینگوی است که به فارسی ترجمه شده‌اند. همینگوی پس از یک زندگی پرماجرا سرانجام در سال 1961 درگذشت.

درباره ترجمه کتاب «پاریس جشن بیکران»
کتاب «پاریس جشن بیکران» با ترجمه فرهاد غبرایی در نشر کتاب خورشید منتشر شده است.
فرهاد غبرایی از مترجمان ادبی نام‌آشنا و قابل اعتماد ایرانی بود که در بهمن‌ماه 1328 متولد شد و در اردیبهشت 1373 بر اثر سانحه تصادف درگذشت. غبرایی پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه برای تحصیل در رشته زیست‌شناسی به دانشگاه شیراز رفت اما پس از مدتی تغییر رشته داد و به سراغ تحصیل زبان و ادبیات انگلیسی رفت و در این رشته فارغ‌التحصیل شد. او مدتی در اروپا و از جمله فرانسه بود و در رشته سینما درس ‌خواند که البته آن را نیمه‌کاره رها کرد و در سال 1358 به ایران بازگشت و کار ترجمه را شروع کرد. او بعدتر با زبان‌های ایتالیایی و فرانسوی هم آشنا شد و درواقع مترجمی چندزبانه بود و زبان اصلی‌اش فرانسه بود. از فرهاد غبرایی چند داستان و اثر پژوهشی هم منتشر شده و رمانی نیمه‌کاره نیز از او باقی مانده که مرگ زودهنگامش مانع از به پایان رساندنش شد. غبرایی شناخت خوبی از ادبیات جهانی داشت و با زبان فارسی و امکانات آن به خوبی آشنا بود و بر این اساس ترجمه‌هایی قابل اعتنا از او باقی مانده است. «حریم»، «سفر به انتهای شب»، «پاریس جشن بیکران» «جزیره»، «شکست»، «آسوموار»، «شهر شیطان زرد» و «زندگی بتهوون» برخی از ترجمه‌های او است.