چیزهایی که در آتش باختیم

در چیزهایی که در آتش باختیم، ماریانا انریکز از جهانی می‌نویسد که در آن مرگ، فقر، اعتیاد، اشباح و خشونت به اندازه‌ی عشق و امید حضور دارند.

هر داستان، پرتره‌ای از زنی یا مردی است که در مرز میان عقل و جنون، زندگی و نابودی، درگیر هراس‌های روزمره و زخم‌های عمیق اجتماعی است.

او بوئنوس‌آیرس را نه شهری زنده و پرنور، بلکه مکانی با سایه‌های طولانی و خیابان‌هایی (شبح‌زده) به تصویر می‌کشد؛ جایی که تاریخ و گناه، هرگز تمام نمی‌شوند.

در این مجموعه، وحشت صرفاً از خون و جنایت نمی‌آید؛ بلکه از بی‌تفاوتی، فقر، گناه، فساد و زوال انسانیت سرچشمه می‌گیرد.