کتاب بنيانهاي آموزشي موسيقي نوشته ادگار ويلمز، موسيقيدان بلژيکي است. از نظر او آموزش موسيقي از زماني که کودک در رحم مادر است آغاز ميشود. براي رشد درک موسيقايي کودک دو عامل خانواده و کودک داراي اهميت هستند. ويلمز معتقد بود تا قبل از شش سالگي نبايد آموزشي به کودک داده شود ولي بايد او را از نظر شناخت و درک مفاهيم و بنيانهاي موسيقي همچون يک موسيقيدان، تربيت کرد. سه عنصر ريتم، ملودي و هارموني را در طبيعت و اجتماع جستجو کرد و کودک خود بايد بر اساس گرايش و روحياتش ساز را انتخاب کند، بنابراين تمامي سازها بايد در اختيارش قرار بگيرند.
در قسمتي از کتاب بنيانهاي آموزشي موسيقي ميخوانيم:
در ابتداي آموزش موسيقي، به هيچ وجه نبايد بيش از اندازه شکوفههاي تازه شکفته را مورد مراقبت و وسواس قرار داد. از نتايج به دست آمده سطحي نيز، به ويژه نتايجي که از نوازندگي ساز به دست ميآيند ميبايست دوري جست. در حقيقت پيشرفت در تکنيک نوازندگي بدون موزيکاليته، به مثابه گياهي است که ريشههايش توانايي تأمين غذاي گلهاي خود را ندارد. بدينترتيب هنرجويان حساستر، احساس ميکنند که کاري را انجام ميدهند که بيشتر از حد توان آنهاست و به همين دليل اغلب تا جزييترين موارد محتاج مربي هستند. بنابراين، در اين نوع آموزش، بيشتر راست و ريس کردن مواد آموزشي مهم ميگردد تا خود آموزش.
بسيار مهم است که کودک قبل از آنکه عوامل موسيقايي را به صورت آگاهانه بشناسد، با آنها زندگي کرده باشد. ما به جرئت ميگوييم که بخش غمانگيز آموزش و به هر حال مشکل عظيم آن، در چگونگي گذر از زندگي غريزي و طبيعي به زندگي آگاهانه و شعوري، نهفته است. اين برزخ که در تمام مراحل آموزشي وجود دارد ميبايست به طور طبيعي منجر به سه مرحله تکاملي خود يعني مرحله ناخودآگاه، سرآغاز خودآگاهي و مرحله آگاهانه بشود. يا به عبارت ديگر، بتواند فرآيند ناخودآگاهي، مرحله تجزيه و تحليلگري و فرايند خودآگاهي را به طور کامل به سرانجام برساند.
