خاطرات غلامحسین نامی روزگار نو

کتاب روزگار نو اثر غلامحسین نامی
خاطرات غلامحسین نامی
ما دوست داریم از زندگی هنرمندان و بزرگان ایران بیشتر بدانیم. نوشتن زندگینامه پاسخ خوبی به بخشی از کنجکاوی دوستداران و علاقه‌مندان به هنرمندان و نویسندگان و دیگر افراد مشهور است. اما بیان خاطرات هم از دیگر مواردی است که برای همگان جذابیت دارد و افراد را با جزئیات زندگی شخص هنرمند و مشهور بیشتر آشنا می‌کند. کتاب «روزگار نو: خاطرات غلامحسین نامی» از کتاب‌هایی است که ما را با جزئیات بخش‌هایی از زندگی این هنرمند شناخته شده‌ی معاصر آشنا می‌کند.
در بخشی از خاطرات کتاب با نام «برف‌بازی در دانشگاه تهران» می‌خوانیم:
«در یکی از زمستان‌ها در تهران برف زیادی آمده بود و در دانشگاه تهران بسیاری از دانشجویان و برخی از استادان کلاس‌ها را تعطیل کردند و به برف‌بازی مشغول بودند. در همسایگی ما دانشکده‌ی ادبیات قرار داشت. بچه‌های دانشکده‌ی ادبیات هم‌کلاس‌های ما را غافل‌گیر کرده و حسابی آن‌ها را کوبیده بودند، مخصوصا دخترها را با گلوله‌ی برفی زده بودند. بچه‌های ما تصمیم گرفتند تلافی کنند. در این میان رئیس دانشکده، هوشنگ سیحون، هم به هیجان آمد و همه‌ی آتلیه‌ها را تعطیل کرد و بچه‌ها را به حیاط دانشکده فراخواند، همه ریختیم وسط حیاط دانشکده و سیحون مانند یک رهبر نظامی خطاب به دانشجویان گفت که امروز باید حسابی با گلوله‌های برف بچه‌های دانشکده‌ی ادبیات را بکوبیم! همه شروع کردیم به ساختن گلوله‌های برفی. در این میان سحابی، دانشجوی معماری، که نقش شیپورزن مسابقات ورزشی دانشکده را داشت، با شیپور خود آغاز نبرد را اعلام کرد و در یک چشم‌برهم زدن آنجا شد میدان جنگ. من و چندنفر از بچه‌ها رندی کردیم و به آتلیه رفتیم و قوطی‌های رنگ را آوردیم و روی برف‌ها ریختیم و با آن‌ها گلوله‌برفی رنگی درست کردیم. تعداد بچه‌های ادبیات هر لحظه بیشتر می‌شد. من با روپوش کار آتلیه در صف مقدم حرکت می‌کردم. یکی از دخترهای دانشکده‌‌ی ادبیات جلو آمده بود که حمله کند، من با چند گلوله‌ی برفی او را زدم. فردای آن روز، روزنامه‌ی کیهان، در صفحه‌ی اول، عکس بزرگ مرا که در حال زدن این دختر بودم چاپ کرده بود. تیتر خبر هم این بود: «برف‌بازی در دانشگاه تهران» داستان برف‌بازی آن سال در دانشگاه تهران یکی از خاطرات به یادماندنی دوران تحصیل من در دانشگاه است. امروز وقتی به رفتار مهرآمیز و صمیمی توأم با دیسیپلین آن‌روز رئیس دانشکده با دانشجویان می‌اندیشم، راز عشق و احترام همه‌ی دانش‌آموختگان آن دوران به زنده‌یاد مهندس سیحون را درمی‌یابم. بزرگ مردی که در تاریخ هنر و معماری سرزمین ما یگانه بود و تا آخرین لحظات عمرش جز عشق به ایران و فرهنگ و هنر دیرپای آن در سر نداشت.»
درباره نویسنده کتاب «روزگارنو»
غلامحسین نامی هنرمند ایرانی سال 1315 در قم به دنیا آمد. نامی از پیشگامان جنبش هنر مدرن در نقاشی معاصر ایران شناخته شده است. غلامحسین نامی سال 1343 از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و سپس مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه ویسکانسین سال 1359دریافت کرد. پس از آن نامی در دانشکده هنرهای تزئینی، دانشگاه الزهرا (مدرسه عالی دختران سابق)، دانشگاه علم و صنعت ایران و مرکز آموزش هنر فرهنگسرای نیاوران تدریس کرده است. غلامحسین نامی از سال 1353 از مؤسسان گروه آزاد نقاشان و مجسمه سازان بوده است. او از بنیانگذاران انجمن نقاشان ایران است که مدتی هم به عنوان ریاست انجمن فعالیت کرده است. همچنین نامی عضو هیئت مؤسس و از اعضای شورای عالی و مشاور عالی خانه هنرمندان است. غلامحسن نامی جوایز بسیاری در کارنامه‌ی هنری‌اش دارد، جوایزی مانند: جایزه «نخل طلائی اروپا» از آکادمی اروپا، ایتالیا، جایزه مجسمه «شعله طلائی» از پارلمان بین‌المللی آمریکا و جایزه «اسکار ایتالیا 1985» از آکادمی ایتالیا بخش کوچکی از جوایز این هنرمند ایرانی است.
درباره چاپ و نشر کتاب « روزگار نو»
کتاب «روزگار نو: خاطرات غلامحسین نامی» توسط نشر اورکا راهی بازار کتاب ایران شده است.