در پشت جلد کتاب افق انقلاب ميخوانيد:
يکي از ويژگيهاي افق انقلاب اين بود که ميدان عمل همگاني بود و به تعبيري ميدان قدرت بود.
اينها واقعا ديگر تئوري نيست و بخشي از آنها تجربه زيسته ايرانيان است. انقلاب حقيقتا يک ميدان نيرو بود، که فرد و ابتکارات شخصي در آن حضور زنده داشتند. يعني رفتار آدمها سازمان يافته نبود. انقلاب ايران، انقلاب يک حزب نيست. يعني رهبران انقلابي از ميدان عمل نيروهاي خرد، ثمرههاي قدرت بزرگ ميچينند. درحقيقت، براي نسلي که انقلاب کرد، همينگونه بود.
بنا به يادداشت نويسنده در کانال تلگرامش: کتاب بازگشت به افق انقلاب، مربوط به مطالبياست که سالها پيش در يک کارگاه پژوهشي در اصفهان برگزار شد. در اين کارگاه ضمن تحليل تحولات ايران پس از انقلاب از منظر نظريه گفتمان، بحران هاي امروز را تحليل کردهام.
در اين کارگاه بر اين باور بودم که براي شکستن بن بستهايي که امروز روح و روان جامعه ما را ميفرسايد، بايد دوباره به افق دوران انقلاب بازگرديم. افقي که از خصيصه شموليت و عام نگري بهرهمند بود. هنوز در انحطاط ناشي از خاصگراييهاي ويرانگر امروز نيافتاده بود و زخم حذف و طرد تن آن را نفرسوده بود. هر هويتي راه فرداي خود را به شرط ارجاع دوباره به سرچشمه ظهورش ميگشايد.
حال و روز عسرت بار ما نه با گسيختن بلکه با ارجاع به آنچه از آن گسيختهايم درمانپذير است. بازگشتي براي عبور.
