روایت داریوش: روایت داریوش آشوری از مسئله‌ی توسعه در ایران

داریوش آشوری در ۱۱ مرداد ۱۳۱۷ در تهران به دنیا آمد. او نویسنده، اندیشمند، زبان‌شناس و مترجمی ایرانی است که عمدهٔ آثارش در زمینهٔ علوم سیاسی، علوم اجتماعی، سخن‌سنجی، فلسفه و زبان‌شناسی است. آشوری از بنیان‌گذاران کانون نویسندگان ایران و عضو منتخب نخستین هیئت‌دبیران آن بوده است (۱۳۴۸). در دانشکدهٔ حقوق و علوم سیاسی، دانشکدهٔ علوم اجتماعی، دانشکدهٔ هنرهای زیبا در دانشگاه تهران، در مؤسسهٔ شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد در بریتانیا و دانشگاه زبان‌های خارجی توکیو تدریس کرده و عضو هیئت مؤلفان لغت‌نامهٔ فارسی در مؤسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا (وابسته به دانشگاه تهران)، عضو هیئت ویراستاران دانشنامهٔ ایرانیکا (دانشگاه کلمبیا در نیویورک) و از نویسندگان آن بوده؛ همچنین سردبیری چند مجلهٔ ادبی و نیز نامهٔ علوم اجتماعی را در مؤسسهٔ مطالعات و تحقیقات اجتماعی (وابسته به دانشگاه تهران) بر عهده داشته است. او در قلمرو علوم اجتماعی و فلسفهٔ مدرن به توسعهٔ زبان فارسی از نظر دامنهٔ واژگان و بهبود سبک نگارش یاری فراوان کرده است. از کتاب‌های تألیفی داریوش آشوری می‌توان به «عرفان و رندی در شعر حافظ»، «بازاندیشی زبان فارسی» و «زبان باز» اشاره کرد.