در بخشي از کتاب جانستان کابلستان ميخوانيد:
اين مجلس براي من، بسيار آموزنده است و دوستداشتني. ما، که در هواي تشيع نفس ميکشيم، هيچگاه به فاصلهي ميان طريقت و شريعت، نيانديشيدهايم. چنان هيات و تکيه و حسينيه با منبر و مسجد و محراب، ممزوج شدهاند و چندان روحاني و آخوند به پير و مرشد نزديکند که هيچگاه نيازي نديدهايم تا فتوت نامهها را کنار رسالهها بگذاريم. اصلا به همين دليل، خانقاهها رفته رفته کنار رفتهاند و نيز فاصلهي مسجد و حسينيه، چندان معنادار نيست. اما به جز تشيع، در باقي مکاتب، فاصلهاي جدي هست ميان طريقت و شريعت. شايد در ميان اهل تشيع طريقت گرايان افراطي را مطرود بدانيم و نيازي به مجالسي خارج از مجالس متعارف احساس نکنيم اما در مکاتب ديگر قصه گونهاي ديگر دارد. در ساير مکاتب، جريانهاي طريقني، راه نجات از شريعت خشک است. مجلس سماع از اين دستي که نگاشتم، يعني يک گام دور شدن از طالبان؛ يعني يک قدم دور شدن از عمليات انتحاري بر ضد پيروان ساير مکاتب. مجلس سماع از آن رنگي که در قونيه هست يا از اين رنگي که در مزار ديدم، شايد عالم حوزه نشين ما را خوش نيايد، اما سدي است براي جلوگيري از نفوذ وهابيت. ديني با اين رنگ، قطعا برتر مينشيند از ديني بدون رنگ. دين بدون رنگ، دين شريعتمدار محض، همان ديني است که در مدارس ديوبندي پاکستان، تدريس ميشود و به مرور، همريخت ميشود با وهابيت. با همان عقايد تند صفر و يکي. نوع دفاع فرقهي ديوبندي از مذهب حنفي، و عدم تحمل نظر مخالفت، شباهتهاي رفتاري فراواني دارد با انسداد اجتهاد و در حقيقت، تعطيلي عقل در مرام وهابيت. وهابيت با کمي اغماض يعني شريعت بدون طريقت. و اگر ما ميتوانستيم، طلاب افغاني را به عوض مدارس ديوبندي، جيش صحابه و در حقيقت آموختن آموزههاي وهابيت، در مدارس کشورمان آموزش دهيم، نه فقط افغانستان را از گرفتاري طالبان ميرهانيم، بلکه امروز نگران نفوذ وهابيت در ميان اهل تسنن خود نبوديم. بد کشتيم و بعد ميدرويم...
