نگاه نو: سی سال در جست و جوی حقیقت و آزادی

کتاب «نگاه نو» نوشته علی میرزائی
سی‌سال در جست‌وجوی حقیقت و آزادی
ثبت خاطرات و مشاهدات افراد در زندگی از مواردی است که از گذشته تا به امروز برای افراد جذابیت داشته است. اما گاهی خاطرات و ثبت وقایع در موقعیت‌های سیاسی و اجتماعی به مستندهایی تاریخی تبدیل می‌شوند که برای مطالعه افراد جذابیت بیشتری دارند. کتاب «نگاه نو» نوشته علی میرزائی تجربه‌های سی سال فعالیت مطبوعاتی اوست.
میرزائی می‌نویسد: «هدف از انتشار این کتاب مستندسازیِ تجربه‌ای سی ساله است. بدین منظور که آن‌چه در این سی سال انجام شده از یادها نرود، برای آیندگان بماند، و شاید مدیران مطبوعات، سردبیران، روزنامه‌نگاران و مجله‌نگاران، به ویژه نورسیدگان، را نیز به کار بیاید، و استادان علوم ارتباطات، به‌ویژه مدرسان روزنامه‌نگاری، اگر خواستند دانشجویان خود را با تجربه‌ای مکتوب و مستند آشنا کنند، به آن ارجاع دهند...»
درباره کتاب «نگاه نو»
کتاب مانند مستندی تاریخی است که با مشاهدات و گاهی هم خاطرات بیان شده است.
در بخشی از کتاب نگاه نو می‌خوانیم:
روزنامه‌نگاران که در دهه‌های 1330 و 1340 و 1350 گل کردند و مشهور شدند به آموزش رسمی دانشگاهی چندان اعتقادی نداشتند اگرچه در 1343 مدرسۀ عالی روزنامه‌نگاری به همت مؤسسۀ کیهان، که مصطفی مصباح‌زاده مالک و مدیر آن بود، تأسیس شده بود. قریحه و علاقه‌مندی و انگیزه، دانستن مجملی از قواعد دستورزبان فارسی، و داشتن توانایی نوشتن ـ‌ خوب نوشتن یا تقریبا خوب نوشتن ـ را کافی می‌دانستند. «شّم» روزنامه‌نگاری هم مهم بود، ولی پس از مدتی کار کردن بود که بزرگان تشخیص می‌دادند کسی شّمِ روزنامه‌نگاری دارد یا ندارد. به یاد دارم که در یکی از روزهای مدیریت و سردبیری ماهنامۀ علمی ـ فنی دانشمند آقایی مراجعه کردند و با برشمردن سوابق کاریِ خود، از جمله در روزنامۀ اطلاعات، تقاضای کار در تحریریۀ دانشمند کردند. ایشان در معرفی خود همه‌چیز گفتند جز این‌که در چه رشته‌ای درس خوانده‌اند و پایۀ تحصیلاتشان چیست. روشن‌تر بگویم: در کدام دانشگاه، در چه رشته‌ای، و تا کدام مرحلۀ تحصیلی (لیسانس، فوق‌لیسانس، دکترا) تحصیل کرده‌اند. گفتند دیپلم دارم! پرسیدم با دیپلم می‌خواهید در تحریریۀ دانشمند کار کنید؟ گفتند «بله»! و ادامه دادند که روزنامه‌نگاران نامدار جهان تحصیلات عالیه نداشته‌اند و اگر داشته‌اند هم در رشتۀ روزنامه‌نگاری نبوده است. کارمان البته با ایشان سرنگرفت، ولی با چند مورد مشابه که برخورد کردم اصل بر همین بود: روزنامه‌نگاری نیاز به تحصیلات عالی ندارد، و اگر هم داشته باشد ضرورتا در رشتۀ روزنامه‌نگاری باشد. البته این دومی شامل خود من هم می‌شود، که در دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران در رشتۀ علوم سیاسی درس خواندم و دورۀ فوق لیسانسم رو به پایان بود ولی کار را نیمه کاره رها کردم و رفتم به رشتۀ علوم کتابداری و اطلاع رسانی که حالا نامش شده است علم اطلاعات و دانش شناسی.
عده‌ای نیز روزنامه‌نگاری و مشهور شدن از این طریق را پلکان ترقی (ترقی با معیارهای خودشان) در سلسله مراتب سیاسی و اجتماعی می‌دانستند. در سال‌های اخیر با مطرح شدن پدیده‌ای به نام سهمیۀ کاغذ و رایج بودن قیمت‌های متفاوت ارز، گروهی به طمع پولدار شدن به این عرصه پای گذاشتند و تا جایی که خود دیده‌ام و شهادت می‌دهم اکثر آنان موفق هم بوده‌اند. البته این وصف حالا اکثریتی از مدیران مطبوعات است نه روزنامه‌نگاران.
درباره نویسنده کتاب «نگاه نو»
علی میرزائی روزنامه‌نگار، سیاستمدار و مدیر فوتبال ایرانی است که در سال 1949 به دنیا آمد. او همچنین مدیر کتابخانه‌های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بوده است. میرزائی مدتی معاون وزیر اقتصاد در دورۀ دوم رئیس جمهوری خاتمی بود. همچنین مدتی هم رئیس باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس بود. علی میرزائی در مدت زمان فعالیتش سردبیر مجلات برنامه و توسعه، دانشمند، هماهنگ، پرسپولیس، فراز و نگاه نو بوده است.
درباره نشر کتاب «نگاه نو»
کتاب تألیفی «نگاه نو» با عنوان فرعی «سی‌سال در جست‌وجوی حقیقت و آزادی» را نشر نگارۀ آفتاب چاپ و منتشر کرده است.