پیمان خونی جیبی

کتاب «پیمان خونی» نوشتۀ ماریو بندتی
طنزهایی تلخ و درعین‌حال شیرین و سرخوشانه درباب همه‌چیز. ماریو بندتی در قصه‌های کوتاهی که از او در کتاب «پیمان خونی» گردآوری و به فارسی ترجمه شده‌اند، به‌شیرینی از تلخی‌های زندگی می‌گوید.
قصه‌های کتاب «پیمان خونی» روایتگر تلخی‌هایی هستند که آدم‌ها، هم در زندگی فردی و خانوادگی خود طعم‌شان را می‌چشند و هم در جامعه و زندگی شغلی و اجتماعی‌‌شان.
قصه‌های کتاب «پیمان خونی» قصه‌هایی ساده، خوشخوان و در عین سادگی، پیچیده و تأمل‌برانگیزند.
با خواندن کتاب «پیمان خونی» هم لبخند بر لب‌هایمان می‌نشیند و هم در اندوه فرومی‌رویم. ماریو بندتی در کتاب «پیمان خونی» با رندی و شوخ‌طبعی ما را به تأمل و درنگ در وجوه گوناگون زندگی دعوت می‌کند و از کشور اروگوئه، جهانی می‌سازد که برای هر آدمی از هر کشوری ملموس و آشنا می‌نماید.

مروری بر کتاب «پیمان خونی»
شاید صفت سهل‌وممتنع برای توصیف قصه‌های کتاب «پیمان خونی» صفتی مناسب باشد. کتاب «پیمان خونی» از قصه‌هایی تشکیل شده که ظاهری ساده دارند و قصه در آن‌ها به‌شیرینی و بدون هیچ پیچیدگی‌ و دشواری‌ای روایت می‌شود. اما پشت سادگی قصه‌های کتاب «پیمان خونی» پیچیدگی‌ای نهفته که ما را به عمق جهانی می‌برد که بندتی به‌سادگی آن را ساخته و پرداخته است و روایت می‌کند.
بندتی در قصه‌های کتاب «پیمان خونی» رندانه از جهانی آشفته می‌گوید که در آن گویی هیچ‌چیز سر جای خودش نیست. او گاهی در این قصه‌ها بوروکراسی و نظام اداری فرسوده را دست می‌اندازد، گاهی به اوضاع نامساعد سیاسی و ترس‌ها و اضطراب‌های برآمده از آن گریزی می‌زند، گاهی به عشق می‌پردازد، گاهی از بحران روابط زناشویی و خیانت و سردی روابط و اختلافات و دعواهای زن‌وشوهری می‌گوید، گاهی از پیری و گذر زمان، گاهی از بیماری و گاهی هم از مرگ.
قصه‌های کتاب «پیمان خونی» روایتگر وجوه گوناگون زندگی روزمره‌اند و عمق این زندگی و عمق احساسات و خواسته‌ها و آرزوها و حسرت‌ها و دغدغه‌ها و اضطراب‌های آدم‌های عادی را می‌کاوند.
کتاب «پیمان خونی» از پانزده قصه تشکیل شده است. قصه‌های پانزده‌گانۀ کتاب «پیمان خونی» عبارتند از: «بودجه»، «فنجان‌ها»، «جنگ و صلح»، «نامزدی»، «تعقیب»، «پایان نفس‌تنگی»، «ژول و ژیم»، «همه‌ی بیوه‌های مارگارت سولاوان»، «عجب... چه حیف!»، «سکو»، «چشم سوم»، «مرگ»، «ناهار با شک و تردید»، «آتش‌نشان» و «پیمان خونی».
در بخشی از داستان «بودجه» از کتاب «پیمان خونی» می‌خوانید: «نهایت آرزوی هر اداره‌‌ی دولتی گرفتن بودجه‌ی جدید است. خبر داشتیم اداره‌های دیگر، که تعداد کارمندانشان از ما بیش‌تر بود، هر دو سه سال یک بار بودجه‌ی جدید گرفته‌اند. ما از داخل اداره‌مان، که مثل جزیره‌ای کوچک بود، زل می‌زدیم به آن‌ها، درست با همان حالت تسلیم و ناامیدی رابینسون کروزوئه موقعی که به کشتی‌هایی که در افق می‌گذشتند نگاه می‌کرد و می‌دانست که هم علامت‌دادن بی‌فایده است و هم غبطه‌خوردن. غبطه‌هایی که خوردیم و علامت‌هایی که دادیم هیچ‌کدام درد چندانی دوا نکرد، چون در دوره‌ی رونق، تعداد کارمندها حداکثر نُه نفر بود، و منطقی هم بود که کسی برای اداره‌ای به آن کوچکی تره هم خرد نکند.
از آن‌جا که می‌دانستیم هیچ‌چیز و هیچ‌کس در این دنیا باعث افزایش حقوقمان نمی‌شود، همه‌ی همّ و غممان را گذاشتیم روی کم‌کردن تدریجی هزینه‌ها و با تشریک مساعی ابتدایی و ساده‌ای توانستیم تا حد زیادی به آن برسیم؛ مثلاً من پول یِربا را می‌دادم، معاون‌اول پول چای عصرانه را، معاون‌دوم پول شکر را، دستیار اول پول نان‌تست را و دستیار دوم هم پول کره را. دربان و دو ماشین‌نویس معاف بودند، اما در عوض رئیس، که درآمدش کمی بیش‌تر بود، پول روزنامه‌ای را می‌داد که همگی می‌خواندیم.»

دربارۀ ماریو بندتی، نویسندۀ کتاب «پیمان خونی»
ماریو بندتی (Mario Benedetti)، متولد 1920 و درگذشته به سال 2009، روزنامه‌نگار، داستان‌نویس، طنزنویس، نمایشنامه‌نویس، جُستارنویس، منتقد و شاعر چپ‌گرای اروگوئه‌ای بود.
بندتی از اعضای نسل 45، یعنی نسلی از نویسندگان اروگوئه بود که بین سال‌های 1945 تا 1950 کار ادبی خود را شروع کردند و جنبشی فکری و ادبی را در این کشور به راه انداختند. او به‌مدت دوازده سال، در دورانی که اروگوئه تحت حکومت یک دیکتاتوری نظامی بود، در تبعید زندگی کرد و در سال 1985، پس از برقراری دموکراسی در اروگوئه، به کشورش بازگشت.
ماریو بندتی برای اشعار و رمان‌هایش جوایز بین‌المللی متعددی گرفته است. از آثار او می‌توان به کتاب‌های «دُرد قهوه»، «آتش‌بس» و «پدرو و کاپیتان» اشاره کرد.

دربارۀ ترجمۀ فارسی کتاب «پیمان خونی»
کتاب «پیمان خونی» با ترجمه و مقدمۀ لیلا مینایی در نشر ماهی منتشر شده است.
لیلا مینایی، متولد 1364، مترجم ایرانی است. مینایی دارای لیسانس مترجمی زبان و ادبیات اسپانیایی از دانشگاه علامه طباطبایی و فوق لیسانس کتابداری (دانش‌شناسی و علم اطلاعات) از دانشگاه شهید چمران اهواز است. او همکاری با نشریاتی چون «همشهری داستان» و «نگاه نو»، به‌عنوان مترجم، و نیز تدریس اصول و روش ترجمه در دپارتمان ترجمۀ مؤسسۀ سفیر را در کارنامۀ کاری خود دارد.
از ترجمه‌های لیلا مینایی می‌توان به کتاب‌های «راست یا دروغ؟»، «ورود اشباح ممنوع!»، «ریاضیات لعنتی: آلیس در سرزمین اعداد»، «فیزیک لعنتی: آلیس در سرزمین علوم»، «شنبه‌ی گلوریا»، «اکتاویو پاز: صدایی از آنِ خود» و «ادبیات مدرن آمریکای لاتین» اشاره کرد.