پوست

پوست

«مدتی پیش، هنگام خروج از کوستانتینووکا، با گروهی اسب‏سوار مجارستانی همراه شده بودم که با پیپ‏های درازشان در دهان، به سوی استالینو اسب می‏راندند. گاه‏گاهی ایستاده و با همدیگر گرم گفت‌و‌گو می‏شدند؛ آوای صدای‏شان به گوش نرم و خوش‏آیند می‏نمود.
ابتدا گمان بردم که موضوع گفت‌وگوی‏شان مشورت برای انتخاب راه بود اما، آن‏که رهبری گروه را به عهده داشت رو به من و به آلمانی پرسید؛ آیا اسبم را می‏فروشم؟
اسب من یک اسب قزاق بود. بوها و طعم‏ها‏ و صداهای جلگه را به خوبی می‏شناخت. گفتم؛
«این اسب، دوست من است. من دوست‏هایم را نمی‏فروشم.»
از متن کتاب
«پوست» شاهکار بی‌بدیل کورتزیو مالاپارته است. مالاپارته فاشیست کمونیست، اومانیست و در نهایت یک انسان بود. همه چیز را تجربه کرد و آثارش تجربیات تکان‌دهندۀ او از جنگ است. «پوست» تصویر ایتالیای اشغال شده، توسط آمریکایی‌ها در رهایی از فاشیسم است، آمریکایی‌های ناجی! که مالاپارته در این اثر، نقش آنان را در ویرانی و بدبختی ایتالیا با طنز سیاه خود به بهترین وجهی تصویر کرده است. پوست اثر ماندگار این زمان و همیشه است.
این رمان با ترجمه قلی خیاط در418 صفحه در نشر نگاه منتشر شده است.
در مورد وجه مستندانه این رمان اما، گول ظاهر و وضع گزارشگرانه آن را نباید خورد. صحنه‌های کلاه‌گیس‌ها، گل‌رزها، مهمانی ژنرال کلارک و... هر چند هم واقعی، هیچ کدام به شکل واقعی خود بازگو نشده‌اند. مالاپارته تا حد امکان افسانه‌گرا بود، از رئالیسم وحشت داشت. هیچ وقت هیچ داده واقعی را حتی در مورد پدر و مادر و سن و سال خود، به صورت واقعی بیرون نداد. مثل سلین، متاثر از سلین، می‌گفت: «زندگی ملال آور است، مرده و بی‌ رنگ. من بر او رنگ می‌زنم تا جان دوباره بگیرد.»

دربارۀ نویسنده: کورتزیو مالاپارته، نویسندۀ ایتالیایی.