بهار برایم کاموا بیاور

بهار برایم کاموا بیاور
رمانی پر از دلهره و ترس و تعلیق و معما. بهار برایم کاموا بیاور، نوشته مریم حسینیان، داستان زنی است که با شوهر و بچه‌هایش در جایی خلوت و سرد و برفی زندگی می‌کند. دلیل آمدن این خانواده به این منطقه خلوت، ظاهراً نیاز شوهرِ زن و پدر بچه‌ها به جایی ساکت و دنج برای نوشتن است. اما آیا واقعاً همه چیز همین گونه است که در آغاز می‌نماید؟ این را با تا به آخر خواندن رمان درمی‌یابیم. رمان به صورت نامه‌های شخصیت زن داستان به شوهرش نوشته می‌شود. بهار برایم کاموا بیاور رمانی است که با قرار دادن شخصیتهای داستان در موقعیتی نامتعارف و فضایی غریب و سرد و برفی و رازآلود، احساس دلهره‌ای را از بودن در چنین موقعیتی پدید می‌آورد و مخاطب را هر آن در انتظار حادثه‌ای هول‌انگیز نگه می‌دارد. رمان این گونه آغاز می‌شود: «ما را آورده بودی وسط برهوت. حتا نمی‌توانستیم آدرس خانه‌مان را به کسی بدهیم؛ بگوییم کوچه چندم؟ خیابان چی؟ پلاک چند؟
گفتی این‌جا شبیه همان جایی است که شب‌ها می‌نویسی‌اش. گفتی فقط این‌جاست که درخت‌هایش از دور تیره‌اند. گفتی صدای کبک می‌شنوی وسط زمستان. قبول کردم و دست دوتا بچه را گرفتم و آمدم توی خانه‌ای که دلم هُری پایین می‌ریخت وقتی بنیامین از پله‌های لق و نرده‌های چوبی یکی‌درمیانش شلنگ‌تخته می‌انداخت و می‌رفت تا در را باز کند یا وسط حیاط بازی کند.»
رمان بهار برایم کاموا بیاور در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: مریم حسینیان (- 1354)، داستان‌نویس ایرانی.
رتبه گودریدز: 3/74 از 5.