نگاهي به گذشته و درک اين موضوع که از عصر باستان تا دورهي معاصر، حکومتي مستبد بر اين کشور سايه افکنده بود، پرداختن به مقوله استبداد را ضروري ميسازد. اشتباه است که يقين بدانيم اثرات ميراثي چنين کهن به سرعت محو گردد. در کتاب «استبداد در ايران» به "چگونگي" اين روزکرد ميپردازد، نه "چرايي"اش
کتاب «استبداد در ايران» داراي چهار فصل با موضوعات: توجيه حکومت استبدادي، ابزارهاي سلطهي استبدادي، جنبههاي اجتماعي استبداد، جنبههاي تاريخي استبداد ميباشد.
در بخشي از کتاب «استبداد در ايران» ميخوانيد:
در قلمرو سياست، “حکومت استبدادي”، مهمترين عامل به بنبست کشاندن و محال گردانيدن پرسشگري است.
کافي است گفته شود پرسشگري، تقلاي ذهني انسان براي نظارت بر جهان و جامعه انساني است؛ و حکومت استبدادي به عنوان حاکميت خودکامگي، با هر نوع نظارتي از سوي مردم در تضاد است… .
پرسيدن، اسطورهزدايي از امري است که به پرسش در ميآيد. هرآنچه به پرسش در آيد، عينيت مييابد و “استبداد”، غلبه? تصور و ذهنيت اسطورهپردازي شده از واقعيت اجتماعي و سياسي است؛ “استبداد”، حکومت رازپردازي و ابهامسازي است.
پرسشگري در روابط انساني، حتي در رابطه? حکومتگران و مردمان، نوعي برابري مدني ميان پرسشگر و مخاطب پرسش، ايجاد ميکند و “استبداد”، حکومت نابرابري است… .
