رمان های بزرگ جهان: ماشین زمان

و اینگونه آغاز می‌شود، ماجرای دست اول مسافر زمان، از سفرش به 800،000 سال ورای زمان خود- و داستانی که باعث اوج موفقیت اچ. جی. ولز در حرفه‌اش شد و ملقب به پدر داستان‌های علمی تخیلی شد. مسافر زمان با رسیدن به مقصد در می‌یابد که انسان‌ها دو دسته شده‌اند: یک دسته الوئی‌ها، اشراف بی‌مایه و ترسویی که در باغ‌های خود زندگی می‌کنند و میوه درختان را می‌خورند. دسته دیگر مورلاک‌ها، قشر کارگر که محل زندگی‌شان زیر زمین است و به این سبب بینایی خود را از دست داده‌اند. آن‌ها با وجود کور بودن، با تکیه بر نیروی گذشته، روی وسایل مکانیکی پیچیده و زنگ‌زده کار می‌کنند که تولیدی هم ندارند. ارتباط این دو دنیا از طریق استوانه‌هایی با پلکان پیچاپیچ است. مورلاک‌ها، مسافر زمان را ترغیب می‌کنند به زمان خود برگردد. یادگاری او از آینده، گلی ناشناخته است که هزار سال بعد از کاشت گل خواهد داد.

در بخشی از رمان ماشین زمان می‌خوانیم:

نامرئی شدن عجیب
جورج فیلبی بریده بریده گفت: «خدای من! چی به سرت اومده، مرد؟ »در آستانۀ در اتاق غذاخوری، دانشمند جوان با سروصورتی کبود و ژولیده ایستاده و قیافه‌اش شبیه کسی بود که وحشت غیرقابل تصوری را پشت‌سر گذاشته است. مرد درحال یکه جلوی در ایستاده بود آرام و بی صدا سرش را تکان داد. مردان دیگری که دور میز غذاخوری نشسته بودند، با دیدن قیافۀ میزبان خود دانشمند جوانی که مورد احترام همه بود همراه فیل بی فریادی از تعجب کشیدند.
در همان حال که همۀ مهمانان روی صندلی هایشان میخکوب شده و به مرد خیره مانده بودند، ذهن فیلبی حوادث عجیبی را که هفتۀ قبل اتفاق افتاده بود به خاطر آورد.
این یکی از مهمانی‌های شامی بود که دانشمند جوان هر پنجشنبه شب در کاخ ییلاقی اش در ریچموند انگلستان برگزار میکرد. آن شب، در پایان مراسم شام، مرد دانشمند با گفتن نکته‌ای توجه همه را به خود جلب کرد. برای اجتناب از تکرار نام دانشمند، بگذارید از این به بعد او را تایم تراولر بنامیم. در میان مهمانان، فیلبی نیز حضور داشت؛ استاد ریاضی و نزدیکترین دوست تایم تراولر. همین طور جان مانینگ روان شناس و اسوالد پری که پزشک بود.