رمان فراتر از بودن با وجود اينکه با غمانگيزترين جمله شروع ميشود، چنان پرکشش است که خواننده تمايلي به کنار گذاشتن کتاب ندارد. او دقيق و جزئي لحظه لحظه زندگي ژيسلن را به تصوير ميکشد.
در قسمتي از کتاب فراتر از بودن ميخوانيم:
سال آخر زندگيات بود که تصميم گرفتي به کلمانس خواندن بياموزي. در آن زمان، کلمانس سه ساله بود. کتابها را دوست داشت و هميشه در کتابفروشيها، قطورترين کتابها را انتخاب ميکرد. يک روز ديدم، همه جا پر از کلمه است، کلمههايي که دوبار نوشته شدهاند، يکبار با حروف بزرگ و يکبار با حروف کوچک. روي در سالن، ک مقواي سفيد بزرگ چسباده شده و نوشته بود: «در سالن» روي يخچال هم همينطور: «يخچال». به همين ترتيب در تمام اطاقها، روي صندليها و بقيهي جاها و اين به بينظمي خانه ميافزود. بعني حد اعلاي بينظمي که در تو بود...
تو تصميم گرفته بودي که دخترت خواندن بياموزد. تو تمام خانه را به يک کتاب مصور تبديل ساخته بودي. کلمانس نيز گاهي اين روش برايش جالب بود و گاهي نه، يعني به سراغ چيز ديگري ميرفت و تو به او اصرار نميکردي، زيرا آنچه براي تو مهم بود شادي کودکان بود، سرچشمهاش هرچه بود، بود؛ خواه الفبا و خواه شيطنت کردن در گوشهي يک اتاق.
در راهروي آشپزخانه، در فاصلهي شصت سانتيمتري از سطح زمين، يک تقويم به ديوار نصب کرده بودي. وقتي دليل پايين بودن تقويم را از تو پرسيدم، برايم توضيح دادي که تقويم با اين شکل، در ارتفاع ديد بچههاست. من تو را از همين دغدغههاي انديشهات بازميشناسم. به نظر من هيچ امر ديگري به اندازهي نصب تقويم در اين ارتفاع پايين، نميتواند نشانگر هوش و ذکاوت باشد. ذکاوت يعني اين که انسان آنچه را برايش ارزشمند است، در اختيار ديگران قرار دهد و تمام تلاش خود را بهکار بندد تا ديگران در صورت نياز از آن بهرهمند شوند؛ ذکاوت يعني عشق به همراه آزادي...
ميبيني؟ باز هم مثل هميشه تو مصداق اين مطلبي...
تو هميشه همه جا هستي، حتي در شصت سانتيمتري زمين...
