از مجموعه هفت گناه کبیره: غرور

غرور: هفت گناه کبيره
آدمي هميشه با نوعي از غرور زندگي کرده است، حسي که بيشتر پس از تلاش و سخت‌کوشي به انسان دست مي‌دهد. اما آيا غرور را مي‌توان گناه کبيره دانست يا خير؟ هر يک از نويسندگان و محققان در هر جلد از مجموعه هفت گناه کبيره تلاش کرده‌اند تا نوع نگاه و درک ما از گناهان کبيره را بيان کنند. هفت گناه کبيره در سنت مسيحي (غرور، طمع، بي‌بندوباري، حسد، شکمبارگي، غضب و تن‌پروري) است. البته اين فهرست تعديل شده همان هشت عمل شيطاني (تکبر، حرص و آز، بي‌بندوباري، خودستايي، شکمبارگي، غضب، غم و يأس) است که راهبي يوناني به نام «اِواگريوس پونتيکوس»(Evagrius Ponticus) به دست آورده بود. فهرستي که «پاپ گرگوري» در قرن شانزدهم تن‌پروري را جايگزين غم و يأس کرد و آن را به هفت گناه مهلک يا کبيره معرفي کرد.
در قسمتي از کتاب «غرور: هفت گناه کبيره» مي‌خوانيم:
«اگر بپذيريم که غرور دردسرساز است، همواره اين پرسش به وجود مي آيد که آيا فقط دردسرساز است. مثلاً، هنگامي که مي خواهيم ويژگي‌هاي شخص بافضيلتي را برشمريم، غرور، که غالباً رذيلت تلقي مي‌شود، ممکن است به يکي از ويژگي‌هاي ضروري هويت رد بدل شود. همان‌گونه که لورنس بِکِرِ ( 4) فيلسوف استدلال مي‌کند: « اگر فرد بافضيلت به راستي برتر از افراد رذل باشد و اگر بخشي از فضيلت او متضمن شناخت چنين اموري باشد، به نظر مي‌رسد وجهي از غرور لزوماً در منش فرد فضيلت مند نهادينه شده است..» کتاب «غرور: هفت گناه کبيره» توسط «مهين خالصي» به فارسي ترجمه شده است.

درباره نويسنده: مايکل اريک دايسون
رتبه گودريدز: از 5