نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامه دیگر

کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» اثر آرتور میلر
دو نمایشنامه از آرتور میلر. کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» شامل ترجمۀ دو نمایشنامه از آرتور میلر، نمایشنامه‌نویس مطرح و مشهور امریکایی، است.
دو نمایشنامه‌ای که در کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» می‌خوانید عبارتند از نمایشنامه‌های «نوعی داستان عاشقانه» و «آخرین یانکی».
متن اصلی نمایشنامۀ «نوعی داستان عاشقانه»، با عنوان اصلی Some Kind of Love Story، اولین بار در سال 1983 و متن اصلی نمایشنامۀ «آخرین یانکی»، با عنوان اصلی The Last Yankee، اولین بار در سال 1991 منتشر شده است.
در ایران، در سال 1393، اجرای عمومی‌ای از نمایشنامۀ «نوعی داستان عاشقانه»، به‌کارگردانی مسعود تاروردی، در سالن خسرو شکیبایی تماشاخانۀ سه نقطه روی صحنه رفته است.

مروری بر کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر»
کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر»، چنانکه اشاره شد، شامل دو نمایشنامۀ آرتور میلر به نام‌های «نوعی داستان عاشقانه» و «آخرین یانکی» است.
نمایشنامۀ «نوعی داستان عاشقانه» از این کتاب، نمایشنامه‌ای‌ست با دو شخصیت به نام‌های انجلا و تام اوتول. نمایشنامه با آمدن تام اوتول به نزد انجلا آغاز می‌شود و با مکالمۀ آن دو پیش می‌رود. از خلال این مکالمه درمی‌یابیم که انجلا به تام زنگ زده و از او خواسته نزدش بیاید. تام کارآگاه است و مدت‌هاست درگیر پرونده‌ شخصی به نام فلیکس اپستاین است و گویی انجلا می‌تواند گره این پرونده را بگشاید و بی‌گناهی فلیکس را، که در زندان است، اثبات کند. انجلا اما از حرف زدن طفره می‌رود و یکی از معضلات اساسی تام در حرف‌کشیدن از انجلا این است که او دچار شیزوفرنی است و در طول مکالماتِ انجلا و تام حالت‌های شیزوفرنیک انجلا بروز می‌کند و نمایشنامه در این فضای شیزوفرنیک پیش می‌رود و از بحران‌هایی روان‌شناختی و اجتماعی پرده برمی‌دارد.
نمایشنامۀ «آخرین یانکی» از کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» نیز تمی روان‌شناختی – اجتماعی دارد. داستان این نمایشنامه در یک بیمارستان روانی اتفاق می‌افتد. این نمایشنامه چهار شخصیت دارد که عبارتند از: لِروی همیلتن، جان فریک، پاتریشیا همیلتن، کارن فریک و یک بیمار بی‌نام.
نمایشنامه با مکالمۀ جان فریک و لِروی همیلتن در اتاق انتظار یک بیمارستان روانی دولتی آغاز می‌شود. همسران جان و لِروی، به‌دلیل افسردگی، در این بیمارستان روانی بستری‌اند و این دو برای ملاقات آن‌ها آمده‌اند. از خلال مکالمۀ آن‌ها چیزهایی از زندگی‌شان و مشکلات همسران‌شان درمی‌یابیم و از زاویۀ دید آن‌ها اطلاعاتی درباره همسرانشان به دست می‌آوریم و البته مکالمه با یک تنش به آخر می‌رسد.
در ادامۀ نمایشنامۀ «آخرین یانکی»، وقتی پاتریشیا و کارن، همسران لِروی و جان، به صحنه می‌آیند، عمق بحرانی که شمه‌ای از آن در اوایل نمایشنامه ارائه شده است آشکار می‌شود؛ بحرانی که با مسائل اجتماعی و خانوادگی پیوند دارد.
در هر دو نمایشنامۀ کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» با مسئلۀ فروپاشی آدم‌ها و درگیری‌شان با شکست در زندگی خانوادگی و اجتماعی و شغلی و احساس تحقیر و هراس از جاماندن از عرصۀ رقابتی عمومی (درگیری‌ و احساس تحقیر و هراسی که در نمایشنامۀ معروف «مرگ فروشنده» آرتور میلر نیز مطرح است) مواجهیم.
انجلا در نمایشنامۀ «نوعی داستان عاشقانه» زنی فروپاشیده و شکست‌خورده و ترسان است و تام در همین نمایشنامه، کارآگاهی‌ست که تقلا می‌کند پیروز شود و گره از معمای پرونده‌ای که در دست دارد بگشاید و می‌ترسد که اگر انجلا چیزی درباره این پرونده بروز ندهد عرصه را ببازد و شکست بخورد.
در جایی از نمایشنامۀ «آخرین یانکی» احساس هراس و فروپاشی و شکست این‌گونه از خلال مکالمۀ پاتریشیا و همسرش، لروی، نمایان می‌شود:
«پاتریشیا: احساس کنده درختی رو دارم که وسط رودخونه هی می‌خوره به یه کنده دیگه.
لروی: پسر، تو بلمی هستی که هی مسیر عوض می‌کنی. داشتیم یه لحظه به جایی می‌رسیدیم‌ها، چی شد که رسیدیم به اینجا؟
پاتریشیا: وقتی می‌دونم جز انکار کار دیگه‌ای بلد نیستی، معلومه که نمی‌تونم یه جا آروم‌وقرار بگیرم، اصل مطلب اینه.
لروی: انکار کدومه؟ (می‌خندد.) بگم یه بازنده مادرزادم خوبه؟
پاتریشیا: من چنین چیزی نخواستم...
لروی: من می‌دونم چی می‌خوای. یه تابلو می‌زنم روی طاق – "راننده این اتومبیل یک بازنده مادرزاد است!" شرط می‌بندم صد میلیون از اونها رو بفروشم... (با خشمی ناگهانی)... اگه نفروختم، سوار یه تراکتور می‌شم و با گلوله خودم رو می‌کشم!
پاتریشیا: چه حرف وحشتناکی به من زدی، لروی!
لروی: خیله‌خب! معذرت می‌خوام، پتی، ولی من اون‌قدرها هم که به نظر می‌آد احمق نیستم. اگه قرار باشه با برادرهای تو رقابت کنم، هیچ‌وقت من برنده نمی‌شم.
پاتریشیا: (در این لحظه، محجوب) من نگفتم تو یه بازنده‌ مادرزادی.
لروی: قصد نداشتم داد بزنم؛ معذرت می‌خوام. می‌دونم که منظور اصلیت خیلی وقت‌ها اونی نیست که به نظر می‌آد.
پاتریشیا: (قادر به اصلاح حرفش نیست.) من اصلاً کلمۀ بازنده رو به زبون نیاوردم. (در مرز گریه.)
لروی: اشکالی نداره، شاید من یه بازنده مادرزاد باشم، اما نه بیشتر از بقیۀ آدم‌های این مملکت.»

درباره آرتور میلر، نویسنده کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر»
آرتور اشر میلر (Arthur Asher Miller)، متولد 1915 و درگذشته به‌سال 2005، نمایشنامه‌نویس، جُستارنویس و فیلمنامه‌نویس امریکایی است. میلر یکی از بزرگ‌ترین و مهمترین نمایشنامه‌نویسان امریکاست. او مدتی همسر مریلین مونرو، بازیگر مشهور امریکایی، بود.
آرتور میلر در آثارش، با نگاهی انتقادی، بحران‌های سیستم سرمایه‌داری و تأثیر نابرابری‌های برآمده از این سیستم و تأثیر سرمایه‌داری بر زندگی مردم تحت سیطره این سیستم را به تصویر می‌کشد و نیز از همدستی‌های سرمایه‌داری با قدرت‌های سرکوبگر سخن می‌گوید.
نمایشنامه‌های «مرگ فروشنده»، «همه پسران من» و «چشم‌اندازی از پل» از پُرطرفدارترین آثار آرتور میلر هستند.

درباره ترجمۀ فارسی کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر»
کتاب «نوعی داستان عاشقانه و یک نمایشنامۀ دیگر» با ترجمۀ حسن ملکی در نشر بیدگل منتشر شده است.
حسن ملکی، متولد 1333 در تهران است. ملکی از سال 1355 تا 1359 دانشجوی ادبیات نمایشی دانشکده هنرهای دراماتیک تهران در مقطع لیسانس بود. تحصیلاتش اما ناتمام ماند و سپس در سال 1361 در انتشارات انقلاب اسلامی (فرانکلین سابق) استخدام شد و در سال 1366 در همین انتشارات کار سرپرستی گروه پیمان‌کاری آماده‌سازی و چاپ جدید مجموعۀ «تاریخ تمدن» ویل و آریل دورانت را انجام داد.
ملکی در سال 1368 «دفتر ویراسته» را تأسیس کرد که یکی از اولین دفاتر خصوصی ویرایش کتاب و نشریات بود.
او همچنین یکی از بنیانگذاران مجموعۀ «نسل قلم» و مؤسس و مدیر نشر تجربه بوده است. سرپرستی مجموعۀ «تجربه‌های کوتاه» در نشر چشمه از دیگر فعالیت‌های حسن ملکی در حوزه نشر است.
ملکی آثار زیادی را از ادبیات نمایشی جهان به فارسی ترجمه کرده که از جملۀ آن‌ها می‌توان به «شش شخصیت در جست‌وجوی نویسنده»، «مرگ فروشنده»، «همه پسران من»، «چشم‌اندازی از پل»، «پس از سقوط» و «ملکه‌های فرانسه» اشاره کرد.