حکم مرگ

حکم مرگ
نوشتن از وقایعی که نوشتن‌شان ممکن نیست. راوی رمان «حکم مرگ» با این توضیح سخن آغاز می‌کند که اتفاقاتی که برایش پیش آمده‌اند آسان به رختِ کلمات مکتوب درنمی‌آیند و واقعیت را نمی‌توان از طریق ادبیات و نوشتار بیان کرد. تردید در اینکه ادبیات بتواند تجربه‌ای واقعی را بیان کند از تردیدهای اساسی موریس بلانشو است و بلانشو در «حکم مرگ» با همین تردید یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های خود، یعنی مرگ، را به نگارش درآورده است. در این رمان سخن از مرگی است که حکم آن صادر شده اما مدام به تعویق می‌افتد. «حکم مرگ» رمانی درباره ناممکنی و در عین حال قطعیت و حتمیت مرگ است. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «دانستم رضایت من به خودکشی‌اش چه اندازه برای او تلخ بوده است. رضایتمندی من چندان توجیه‌پذیر نبود، حتی حقه‌بازانه بود. بعدها که در این باب بیش‌تر تأمل کردم فهمیدم از این فکر ناشی می‌شد که بیماری هیچ حقی در تسخیر وجود او نی‌توانست داشته باشد. با بیماری، سخت دست و پنجه نرم می‌کرد وگرنه به‌طور طبیعی می‌بایستی مدت‌ها پیش از این می‌مرد. اما نه تنها نمرده بود و هم‌چنان به زندگی ادامه می‌داد، بلکه عشق می‌ورزید، می‌خندید، در شهر می‌دوید، انگار بیماری قادر نبود بر او دست یازد. پزشکش به من گفته بود که از 1936، او را در شمار مردگان به حساب می‌آورد...»
«حکم مرگ» با ترجمه و مقدمه احمد پرهیزی و گفتاری از ژاک دریدا، که متن سخنرانی او بعد از مرگ بلانشو است، در انتشارات مُروارید منتشر شده است.
درباره نویسنده: موریس بلانشو (2003-1907)، داستان‌‌نویس، نظریه‌پرداز ادبی و فیلسوف فرانسوی.