فقط روزهایی که می نویسم

فقط روزهایی که می‌نویسم
آیا نوشتن کارِ آدم‌های تنبل است؟ آیا لذت بردن از داستانهای ژانر لذتی است که نباید آن را به کسی بروز داد؟ آیا نویسندگان خوب وقتی حرف می‌زنند هم همان‌قدر جذاب و شیرین‌سخن‌اند که در نوشته‌هایشان؟ زندگی نویسندگی چه جور زندگی‌ای است؟ و آیا دوران شاهکارهای ادبی به پایان رسیده است؟
آرتور کریستال در پنج جُستاری که در کتاب فقط روزهایی که می‌نویسم گرد آمده این پرسش‌ها را پیش می‌کشد و می‌کوشد از منظر خود به عنوان یک نویسنده و کتابخوان قهار پاسخهایی برای این پرسش‌ها بیابد. کریستال که از جستارنویسان موفق و مطرح آمریکایی است در این جستارها با قلمی شیرین و طناز نکاتی باریک‌تر از مو را در باب ادبیات و نوشتن مطرح می‌کند و انگشت روی مقوله‌هایی می‌گذارد که بعضی از آنها اگر هم برای خواننده آشنا باشند از منظر او و از ورای شیوه نگارش‌اش نوری تازه بر آنها تابانده می‌شود.
فقط روزهایی که می‌نویسم شامل پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن است. عنوان‌های این جستارها عبارتند از: «سخن‌گوی تنبل‌ها: چرا موفق نبودن آسان نیست؟»، «لذت‌های گناه‌آلود: آیا دعوای داستان ادبی و داستان ژانر رو به پایان است؟»، «وقتی نویسنده حرف می‌زند: چرا بهتر است خالق متون محبوب‌مان را نبینیم؟»، «زندگی و نویسندگی: چرا زندگی و حرفه نویسنده از هم جدا نیست؟» و «دیگر کتاب نمی‌خوانم: آیا خواننده واقعی آخر داستان معلوم می‌شود؟»
این کتاب با ترجمه احسان لطفی در مجموعه «جستار روایی» نشر اطراف منتشر شده است.
درباره نویسنده: آرتور کریستال، جستارنویس، ویراستار و فیلم‌نامه‌نویس. برنده‌ جایزه بهترین جستارنویس سال 2010 در آمریکا.
رتبه گودریدز: 38/3 از 5.