زبان دینی ذهن بشری - ساختار آگاهی و بازنمایی استعاری

یکی از مهم‌ترین استدلال‌هایی که در فلسفۀ دین معاصر به نفع خداباوری عرضه شده، تعمیم اعتبارِ معرفتیِ تجربۀ حسی به تجربۀ مفروضِ خدا است. این استدلال مورد انتقادهایی قرار گرفته که مهم‌ترین آنها «تبیین مادّی» و «تنوع فرهنگی» این تجربه است. نقطۀ پیوند این دو انتقاد ارجاع تجربۀ خدا به ذهن انسان‌ها است که از سویی چنین تجربه‌هایی را به فرایندهای عصب‌زیستی در مغز تحویل می‌برد و از سوی دیگر آنها را بازتاب تجربه‌های زیستۀ فردِ صاحب‌تجربه در دین، فرهنگ و جامعه‌اش می‌انگارد.

کتاب پیش رو با طرح موضوع «تجربۀ خدا» در حوزۀ علوم شناختی، و به‌ویژه فلسفۀ ذهن و زبان‌شناسی، می‌کوشد فهم تازه‌ای از مادیّت و فرهنگ‌مندی تجربۀ خدا عرضه کند و تبیین بهتری از ویژگی مادّی این تجربه و تنوع فرهنگی آن به دست دهد. بدین قصد، نویسنده با اتکا به «طبیعت‌گرایی زیست‌شناختی» و «طرحوارۀ تصویری»، تجربۀ خدا و زبان‌های بازنمایندۀ آن را در چهارچوب «آگاهی» و «استعاره» توضیح می‌دهد و واقعیت و تکثر آنها را با استناد به هماهنگی‌های دو نظریه در باب ذهن و زبان تبیین می‌کند.