ارمیا

رضا اميرخاني درباره‌ي کتاب ارميا گفته‌است: «هيچ وقت سعي نکردم نويسنده شوم. وقتي شروع کردم به نوشتن ارميا هنوز فرق بين داستان کوتاه و رمان و داستان بلند را نمي‌دانستم. به زحمت فرق شعر و داستان را مي‌دانستم. اما احساس مي‌کردم بايد اين قصه را نوشت. فقط چنين فشاري بود. فکر مي‌کنم محتوا بيشتر به ما فشار آورد. به نظر من ;چگونه نوشتن کاري است که آدم به مرور زمان حتما ياد مي‌گيرد. اما ;چه نوشتن; سوال اصلي است. هميشه از;چه نوشتن; است که يک نويسنده کم مي‌آورد»…
در جايي از کتاب ارميا مي‌خوانيد
مصطفا کتاب را بست، عينکش را در آورد و آن را با دستمالي که در ميان لباس‌هاي خاکي‌اش به طرز عجيبي تميز مانده ‌ود، پاک کرد. يکي از شيشه‌هاي عينک لق شده بود. آرام گفت:
– موجي شده.
و بعد باز هم بي‌اختيار نگاهش ارميا را و نمازش را به عينک ترجيح داد…