شاهنامه فردوسی قابدار

شاهنامه شاهکار منظوم فردوسی، حماسه سرای بزرگ ایرانی است. شاهنامه دارای داستان‌های، پهلوانی، احساسی، برخی هم خیال‌گونه و خواب‌گونه و تعدادی فیلسوفانه و بعضی حماسی است. شاهنامه از آن رو شاهکار است که خالقش بر زبان‌های عربی و فارسی مسلط بوده و در مثل‌سازی، فصاحت و بلاغت کلام، آگاهی به علوم زمانه چیره‌دست بوده و خلقیات تاریخی ایرانیان را به خوبی درک می‌کرده است.
به قول فردوسی این اثر دارای شصت هزار بیت بوده ولی نسخه‌هایی که اکنون در دست است تنها حاوی 52 هزار بیت می‌باشند. شاهنامه بزرگ فردوسی که پس از ستایش آفریدگار عالم با داستان کیومرث، هوشنگ، طهمورث و جمشید و ضحاک شروع می‌شود، ماندگارترین افسانه‌های ایران را روایت می‌کند و تا پادشاهی فرخزاد و یزدگرد ادامه می‌یابد. اینکه می‌گویند سلطان محمود از او خواهش کرد تا شاهنامه را منظوم کند، سهو و غلط است چراکه به نص فردوسی شاهنامه در سال 400 انجام یافت و به اختلاف روایات 25 یا 30 یا 35 سال در نظم آن زمان برده و چون مدت 30 سال بیشتر تکرار شده، گویا مابقی تاریخ تقریبی یا الحاقی باشد. بنابراین فردوسی در سال 365 یا 370 یا 375 به نظم شاهنامه شروع کرده است.