کاش چیزی نمی ماند جز لحظات شیرین

رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» نوشتۀ ویرژینی گریمالدی
قصۀ مادرانگی، مهر مادری و دلخوشی‌ها و لحظات تلخ و شیرین یک مادر در گذر سالیان. ویرژینی گریمالدی در رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» مادرانه به زندگی نگریسته و از دید مادری که فرزندانش بزرگ و مستقل شده‌اند مناسبات و احساسات مادر و فرزندی را از زمانی که یک زن برای اولین بار مادر می‌شود تا زمانی که فرزندانش از او جدا می‌شوند و هر یک پی زندگی‌های خود می‌روند روایت کرده است.
رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین»، با عنوان اصلی Et que ne durent que les moments doux، رمانی است درباره احساسات و اضطراب‌ها و دلشوره‌های مادری که از همسرش جدا شده و حالا با رفتن فرزندانش خود را با یک خلاء بزرگ مواجه می‌بیند. «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» روایتی از مادر بودن در گذر زمان است و روایت نوسانات حسی و عاطفی که یک مادر در گذر زمان و حین مادر بودن تجربه می‌کند و البته روایتی از لحظات درخشان و شیرینی که یک مادر تجربه می‌کند؛ لحظاتی که در خاطر او جاودانه می‌شوند و به او امید زندگی می‌بخشند.
متن اصلی رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» نخستین بار در سال 2020 به زبان فرانسوی منتشر شده است.

مروری بر رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین»
راوی رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» مادری است با دو فرزند. فرزند بزرگتر دختری است به نام شارلین که مدتی است مستقل شده و فرزند دوم پسری است به نام توماس که به‌تازگی از مادرش جدا شده و زندگی مستقلی را آغاز کرده است. رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» با اسباب‌کشی توماس به خانه‌اش آغاز می‌شود. مادر بعد از اینکه به توماس در اسباب‌کشی کمک می‌کند و خانه را برای پسرش آماده می‌کند به خانۀ خودش برمی‌گردد. مواجهه با جای خالی پسر دشوار است. مادر حالا با سگی به نام ادوارد، که مالِ پسرش است اما پسر او را با خود نبرده و نگهداری از آن را به‌عهده مادرش گذاشته، تنهاست و دلتنگ پسرِ خود. مادر گذشته را به یاد می‌آورد و داستان به‌صورت رفت‌وبرگشت به گذشته و حال روایت می‌شود.
بخش‌هایی از رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» به‌صورت خطاب مادر به دخترش، شارلین، که اولین فرزندش بوده و زودتر از موعد به دنیا آمده است روایت می‌شود. مادر خطاب به شارلین از لحظۀ به دنیا آمدنش می‌گوید و از نخستین لحظات مادر شدن خود و احساساتش در لحظه‌ای که فهمیده باید دخترش را زودتر از موعد به دنیا بیاورد و نیز لحظه‌ای که دخترش به دنیا می‌آید و لحظات بعد از آن. بخش‌هایی از رمان نیز پیامک‌های ردوبدل‌شده میان مادر و فرزندان اوست.
در رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» از خلال روایت راوی و رفت‌وبرگشت‌های او به گذشته و حال رابطۀ یک مادر با فرزندانش را در طول زمان به تماشا می‌نشینیم. گریمالدی اما در رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» صرفاً به دنبال ثبت روزمرگی‌ها و بیان عواطف مادر و فرزندی و حس تلخ تنهایی یک مادر بعد از رفتن فرزندانش نیست. او در این رمان از لحظات شیرینی سخن می‌گوید که نقطه‌های اوج درخشانی در مسیر زندگی عادی هرروزه‌اند. این لحظات، چنانکه در رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» می‌بینیم، از پیوند انسان‌ها به یکدیگر پدید می‌آید و از گره‌خوردگی عواطف انسانی. این لحظات لحظه‌هایی‌اند که فراموش نمی‌شوند و زندگی با آن‌ها معنا پیدا می‌کند.

درباره ویرژینی گریمالدی، نویسنده رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین»
ویرژینی گریمالدی (Virginie Grimaldi)، متولد 1977، داستان‌نویس و وبلاگ‌نویس فرانسوی است. گریمالدی از کودکی و با خواندن دفتر شعر مادربزرگش به نوشتن علاقمند شد و در هشت‌سالگی نوشتن رمانی را شروع کرد. او در سال 2009، یعنی پیش از آنکه آثار داستانی‌اش منتشر شود، یک وبلاگ راه انداخت و در آن وبلاگ با اسم مستعار یادداشت‌های طنزآمیز می‌نوشت. از وبلاگ او استقبال شد و همین به او انگیزه داد که به‌‌طور جدی رمان‌نویسی را شروع کند. نخستین رمان گریمالدی در سال 2015 منتشر شد. او سه سال بعد از انتشار اولین رمانش وبلاگ خود را بست. گریمالدی علاوه بر رمان، قصۀ کوتاه نیز نوشته است. از او تاکنون شش رمان منتشر شده است. ویرژینی گریمالدی طبق نظرسنجی مجلۀ «فیگارو» در سال 2019 پُرمخاطب‌ترین رمان‌نویس زن فرانسه بوده است. از دیگر آثار او می‌توان به رمان «خانۀ تاماریس» اشاره کرد.

درباره ترجمۀ فارسی رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین»
رمان «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» با ترجمۀ فرزانه مهری در انتشارات ققنوس منتشر شده است. فرزانه مهری، متولد 1343 در تهران، مجسمه‌ساز ایرانی و مترجم ادبیات فرانسه است. مهری تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدرسۀ فرانسوی‌زبان رازی گذراند و پس از آن در فرانسه به تحصیل دندانپزشکی پرداخت. اما تحصیل در دندانپزشکی را نیمه‌کاره رها کرد چون حین خواندن دندانپزشکی و کار با مواد و لوازم پر کردن دندان به مجسمه‌سازی علاقمند شد. در سال 1369 پس از رها کردن تحصیل در رشتۀ دندانپزشکی، مجسمه‌سازی را به‌طور جدی و حرفه‌ای پی گرفت. او اکنون عضو انجمن مجسمه‌سازان است. مهری کار ترجمه را از سال 1379 آغاز کرد. «مانولیتو»، «رازهای مانولیتو»، «سوپر مانولیتو»، «مانولیتو به سفر می‌رود»، «تعطیلات خوش بگذرد، مانولیتو!»، «دور دنیا در هشتاد روز»، «سفر به مرکز زمین»، «میشل استروگف» و «خانۀ تاماریس» از ترجمه‌های اوست.
در سال 1386 شورای کتاب کودک از فرزانه مهری به خاطر ترجمۀ کتاب‌های «مانولیتو» و «رازهای مانولیتو» تقدیر کرد.

رتبۀ کتاب «کاش چیزی نمی‌ماند جز لحظات شیرین» در گودریدز: 4.45 از 5.