دیوان سومنات

دیوان سومنات
مجموعۀ دوازده داستان از ابوتراب خسروی. در مجموعه داستان دیوان سومنات با جهان‌ها، موقعیت‌ها و شخصیت‌هایی غریب و رازآلود مواجهیم. جهان داستان‌های ابوتراب خسروی در این مجموعه، جهانی است که در آن واقعیت و فراواقعیت با یکدیگر ملاقات می‌کنند و به هم می‌آمیزند. هویت، تاریخ، سنت، عدم قطعیت، گم‌شدن، سرگردانی، گذشته و حال و خاطره، در آمیختن دنیای متن و دنیای واقعی و طرحِ غیرمستقیم این پرسش که واقعیت چیست از جمله موضوعات و مضامین قصه‌های مجموعۀ دیوان سومنات است. در این مجموعه با نویسنده‌ای مواجهیم که با پشتوانه‌ای از اساطیر و قصه‌ها و متون ادبی کلاسیک ایرانی به خلق جهانی مدرن دست می‌زند؛ جهانی که در آن خود قصه و روایت نیز موضوع و دستمایۀ تخیل و داستان‌پردازی قرار می‌گیرد.
توجه به نثر و زبان یکی از ویژگی‌های این مجموعه است و این به خصوص در قصۀ «دیوان سومنات» در این کتاب، که نثری متأثر از متون کلاسیک فارسی دارد و گواه اشراف نویسنده بر ادبیات کهن فارسی است، خود را به وضوح نشان می‌دهد.
«مینیاتورها»، «رد پای مرد کهربایی»، «حضور»، «پلکان»، «پاهای ابریشمی»، «تربیع پیکر»، «مرثیه برای ژاله و قاتلش»، «یعقوب یعقوب»، «من زنی بودم به نام لیلا که زیبا بود»، «صورت‌بند»، «حرکت زیبا و آسان» و «دیوان سومنات» داستان‌هایی است که در این مجموعه می‌خوانید. ابوتراب خسروی در دیوان سومنات واقعیت و وهم را به هم می‌آمیزد تا به ژرفای واقعیت راه یابد.
مجموعه داستان دیوان سومنات در نشر مرکز منتشر شده است.
دربارة نویسنده: ابوتراب خسروی (- 1335)، داستان‌نویس، پژوهشگر حوزة داستان‌نویسی و مقاله‌نویس ایرانی.
رتبۀ گودریدز: 56/3 از 5.