آخر بازی

آخر بازی
End Game

نمایشنامه تک پرده‌ای «آخر بازی» به پایان بازی زندگی و انتهای دنیا اشاره دارد، پایانی که هیچ اتفاقی نمی‌افتد و همان «هیچ» دارای اهمیت فراوانی می‌شود.بیان احساسات و عواطف انسانی همچنین آخرین بارقه‌های امید در برقراری ارتباط بین شخصیت‌ها، تنهایی بشر در جامعه فروپاشیده را به تصویر می‌کشد. عنوان «آخر بازی» وام‌گرفته از بازی شطرنج است. با اینکه نمایشنامه درباره بازی شطرنج نیست، اما وضعیت پایان بازی شطرنج با پایان زندگی مقایسه می‌شود. در واقع، پایان بازی شطرنج اتفاقی روی نمی‌دهد، بلکه ما را بیشتر متوجه آغاز بازی می‌کند و در زندگی عادی نیز این اتفاق می‌افتد. «ساموئل بکت» با نمایشنامه «در انتظار گودو» بسیار مورد توجه قرار گرفت و برای اولین بار در 1953 در پاریس به روی صحنه رفت. همچنین نمایشنامه «آخر بازی» هم مورد استقبال مخاطبان بسیاری بوده است. «ساموئل بکت» را بنیان گذار سبک نمایش نامه نویسی معروف به پوچی، می‌شناسند. او از فلاسفه‌ای چون ارسطو، هراکیلتوس، زنون و برکلی و کی‌یر کگارد... تأثیر پذیرفته بود. شخصیت‌های نمایشنامه‌هایش بیشتر به جستجوی هویت هستند و همواره در رنج‌اند. رنجی که پایانی ندارد، انتظاری که بی‌نهایت است و شخصیت‌هایی که سرگشته و سرگردانند. هرج و مرج و سرگردانی انسان مدرن، که به اضطراب جامعه می‌خندد و ساختاری متفاوت ایجاد می‌کند. ناگفته نماند: «ساموئل بکت» در سال 1969 برنده جایزه ادبی نوبل شد. نمایشنامه «آخر بازی» توسط «عطاالله نوریان» به فارسی ترجمه شده است.
درباره نویسنده: ساموئل بکت ( 1906 ـ 1989 ) نویسنده و شاعر ایرلندی صاحب اثر «مالون می‌میرد»
رتبه گودریدز: 4 از 5