آخر بازی - در انتظار گودو

آخر بازي/ در انتظار گودو
Waiting for Godot / End Game

نمايشنامه «آخر بازي/ در انتظار گودو» دو اثر به يادماندني و شناخته شده از «ساموئل بکت» هستند. او با نمايشنامه «در انتظار گودو» بسيار مورد توجه قرار گرفت و نمايشنامه براي اولين بار در 1953 در پاريس به روي صحنه رفت. همچنين نمايشنامه «آخر بازي» هم مورد استقبال مخاطبان بسياري بوده است. «ساموئل بکت» را بنيان گذار سبک نمايش نامه نويسي معروف به پوچي، مي‌شناسند. شخصيت‌هاي نمايشنامه‌هاي او بيشتر در جستجوي هويت هستند و همواره در رنج‌اند. رنجي که پاياني ندارد، انتظاري که بي‌نهايت است و شخصيت‌هايي که سرگردانند و روبه افول مي‌روند نمايشنامه «در انتظار گودو» يک تراژدي کمدي در دو پرده که از انتظار دو شخص در روزهاي پاياني زندگي‌شان مي‌گويد. آنها منتظر گودويي هستند که نمي‌دانند کي مي‌آيد. تصميم مي‌گيرند دست از انتظار بردارند و بروند؛ اما تکان نمي‌خورند. «آخر بازي» به پايان بازي زندگي اشاره دارد، پاياني که هيچ اتفاقي نمي‌افتد و همان «هيچ» داراي اهميت فراواني مي‌شود.عنوان «آخر بازي» وام‌گرفته از بازي شطرنج است. با اينکه نمايشنامه درباره بازي شطرنج نيست، اما وضعيت پايان بازي شطرنج با پايان زندگي مقايسه مي‌شود. در واقع، پايان بازي شطرنج اتفاقي روي نمي‌دهد، بلکه ما را بيشتر متوجه آغاز بازي مي‌کند ودر زندگي عادي نيز اين اتفاق مي‌افتد. ناگفته نماند: «ساموئل بکت» در سال 1969 برنده جايزه ادبي نوبل شد.کتاب «آخر بازي/ در انتظار گودو» به همراه نقد و بررسي توسط«بهروز حاجي محمدي» به فارسي ترجمه شده است.

درباره نويسنده: مايکل وارتون، منتقد و استاد ادبيات فرانسه
رتبه گودريدز: 4 از 5