آخر بازي
End Game
نمايشنامه تک پردهاي «آخر بازي» به پايان بازي زندگي و انتهاي دنيا اشاره دارد، پاياني که هيچ اتفاقي نميافتد و همان «هيچ» داراي اهميت فراواني ميشود.بيان احساسات و عواطف انساني همچنين آخرين بارقههاي اميد در برقراري ارتباط بين شخصيتها، تنهايي بشر در جامعه فروپاشيده را به تصوير ميکشد. عنوان «آخر بازي» وامگرفته از بازي شطرنج است. با اينکه نمايشنامه درباره بازي شطرنج نيست، اما وضعيت پايان بازي شطرنج با پايان زندگي مقايسه ميشود. در واقع، پايان بازي شطرنج اتفاقي روي نميدهد، بلکه ما را بيشتر متوجه آغاز بازي ميکند و در زندگي عادي نيز اين اتفاق ميافتد. «ساموئل بکت» با نمايشنامه «در انتظار گودو» بسيار مورد توجه قرار گرفت و براي اولين بار در 1953 در پاريس به روي صحنه رفت. همچنين نمايشنامه «آخر بازي» هم مورد استقبال مخاطبان بسياري بوده است. «ساموئل بکت» را بنيان گذار سبک نمايش نامه نويسي معروف به پوچي، ميشناسند. او از فلاسفهاي چون ارسطو، هراکيلتوس، زنون و برکلي و کيير کگارد... تأثير پذيرفته بود. شخصيتهاي نمايشنامههايش بيشتر به جستجوي هويت هستند و همواره در رنجاند. رنجي که پاياني ندارد، انتظاري که بينهايت است و شخصيتهايي که سرگشته و سرگردانند. هرج و مرج و سرگرداني انسان مدرن، که به اضطراب جامعه ميخندد و ساختاري متفاوت ايجاد ميکند. ناگفته نماند: «ساموئل بکت» در سال 1969 برنده جايزه ادبي نوبل شد. نمايشنامه «آخر بازي» توسط «عطاالله نوريان» به فارسي ترجمه شده است.
درباره نويسنده: ساموئل بکت ( 1906 ـ 1989 ) نويسنده و شاعر ايرلندي صاحب اثر «مالون ميميرد»
رتبه گودريدز: 4 از 5
