استبداد در ایران

نگاهی به گذشته و درک این موضوع که از عصر باستان تا دوره‌ی معاصر، حکومتی مستبد بر این کشور سایه‌ افکنده بود، پرداختن به مقوله استبداد را ضروری می‌سازد. اشتباه است که یقین بدانیم اثرات میراثی چنین کهن به سرعت محو گردد. در کتاب «استبداد در ایران» به "چگونگی" این روزکرد می‌پردازد، نه "چرایی"اش
کتاب «استبداد در ایران» دارای چهار فصل با موضوعات: توجیه حکومت استبدادی، ابزارهای سلطه‌ی استبدادی، جنبه‌های اجتماعی استبداد، جنبه‌های تاریخی استبداد می‌باشد.

در بخشی از کتاب «استبداد در ایران» می‌خوانید:
در قلمرو سیاست، “حکومت استبدادی”، مهم‌ترین عامل به بن‌بست کشاندن و محال گردانیدن پرسش‌گری‌ است.
کافی است گفته شود پرسش‌گری، تقلای ذهنی انسان برای نظارت بر جهان و جامعه انسانی است؛ و حکومت استبدادی به عنوان حاکمیت خودکامگی، با هر نوع نظارتی از سوی مردم در تضاد است… .
پرسیدن، اسطوره‌زدایی از امری است که به پرسش در می‌آید. هرآنچه به پرسش در آید، عینیت می‌یابد و “استبداد”، غلبهٔ تصور و ذهنیت اسطوره‌پردازی شده از واقعیت اجتماعی و سیاسی است؛ “استبداد”، حکومت رازپردازی و ابهام‌سازی است.
پرسش‌گری در روابط انسانی، حتی در رابطهٔ حکومت‌گران و مردمان، نوعی برابری مدنی میان پرسش‌گر و مخاطب پرسش، ایجاد می‌کند و “استبداد”، حکومت نابرابری است… .