سهراب کشی (روشنگران)

سهراب‌کُشی
روایت بهرام بیضائی از یکی از مشهورترین شاهکارهای حماسی – تراژیک ادبیات ایران و جهان. بیضائی در نمایشنامه «سهراب‌کُشی» به سراغ داستان رستم و سهراب از شاهنامه فردوسی رفته و آن را از نگاه خود روایت کرده است. در روایت بیضائی از رستم و سهراب این داستان از انتها، یعنی از زخم‌خوردن سهراب، آغاز می‌شود. بیضائی درون شخصیتهای این داستان حماسی را می‌کاود. او در این نمایشنامه از زبان تهمینه که بر نعش فرزندش، سهراب، مویه می‌کند جامعه‌ای را که سهراب‌کُشی از مناسبات آن پدید می‌آید نقد می‌کند. تهمینه در این نمایشنامه پهلوانانِ پسرکُش را مؤاخذه می‌کند. «سهراب‌کُشی» نمایشنامه‌ای است که از خلال مواجهه با داستانی قدیمی‌ و مشهور با مضمون پسرکُشی، به بازخوانی انتقادی تاریخ و جامعه می‌پردازد. زبان نمایشنامه زبانی ریشه‌دار در زبان فارسی کهن و متأثر از آن است. اینک بخشی از این نمایشنامه: «توس: خود کرده‌ای، نفرینِ دیوان می‌کنی؟ دیو تو را دشنه داد تهمتن؟
رستم: دیوِ ترس؛ آری – پَروای جان کردم؛ از یلی که ندانستم زاده‌ی من است!
توس: در شگفتَم که دلسوزی بر خویش می‌کنی یا فرزند!
گودرز: توس بس کنید؛
و بیشتر بگویید اگر چاره‌یی می‌دانید!
سُهراب: [می‌غُرّد] چگونه می‌شدَمی دانست؟
به چه جز پُرسیدن؛
و من از هر کسی پُرسیدم!
هر کس نشانه‌ای پنهان کرد؛
تا این شکاف در پهلویم مرا بخشیدند،
که از کسی پنهان نیست!
این است آنچه من در پِی آن آمدم؟»
«سهراب‌کُشی» در انتشارات روشنگران و مطالعات زنان منتشر شده است.
درباره نویسنده: بهرام بیضائی (- 1317)، کارگردان تئاتر و سینما، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس، تدوین‌گر، پژوهشگر، مقاله‌نویس، داستان‌نویس، مترجم و شاعر ایرانی.
رتبه گودریدز: 4/13 از 5.