بدیع الزمان فروزانفر

عبدالجلیل بُشرویه‌ای، معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر، متولد 1276 در بُشرویۀ خراسان و درگذشته به سال 1349، محقق، مصحح، استاد دانشگاه و ادیب ایرانی بود. او از محققان برجستۀ زبان و ادبیات فارسی و از مولوی‌پژوهان بزرگ معاصر است. فروزانفر تحصیلات دانشگاهی نداشت اما در سال 1314 از جانب هیئت ممیزۀ دانشگاه تهران، متشکل از علی‌اکبر دهخدا و ولی‌الله نصر و نصرالله تقوی، به‌خاطر اثر تحقیقی‌اش دربارۀ زندگی مولوی، مدرک دکترا دریافت کرد و به تدریس در دانشسرای عالی و دانشکده‌های معقول و منقول (الهیات) و ادبیات دانشگاه تهران پرداخت. او سالهای زیادی هم رئیس دانشکدۀ معقول و منقول بود. بسیاری از شاگردان فروزانفر بعدها خود به چهره‌های برجستۀ ادبیات بدل شدند که از جملۀ آن‌ها می‌توان به سیمین دانشور، محمدرضا شفیعی کدکنی، پرویز ناتل خانلری، ذبیح‌الله صفا، غلامحسین یوسفی، عبدالحسین زرین‌کوب، محمدامین ریاحی و سید محمد دبیرسیاقی اشاره کرد. از آثار بدیع‌الزمان فروزانفر می‌توان به کتاب‌های «شرح مثنوی شریف»، «رساله در تحقیق احوال و زندگانی مولانا جلال‌الدین محمد، مشهور به مولوی»، «شرح احوال و نقد و تحلیل آثار شیخ فریدالدّین محمّد عطّار نیشابوری»، تصحیح «فیه مافیه» و تصحیح «کلیات شمس» اشاره کرد. فروزانفر در ترجمه از زبان عربی نیز دستی داشت و کتاب «زندۀ بیدار (حیّ ‌بن یقظان)» و نیز منتخبی از آیات قرآن را به فارسی ترجمه کرد. ترجمۀ او از منتخب آیات قرآن در کتابی با عنوان «آیات منتخب از کلام‌الله مجید» منتشر شده است.