سیمین‏ دانشور

سیمین دانشور، متولد 1300 در شیراز و درگذشته به سال 1390، داستان‌نویس، روزنامه‌نگار و مترجم ایرانی بود. او نخستین زن داستان‌نویس ایرانی و از نویسندگان مهم و برجستۀ معاصر است. او همسر جلال آل‌احمد، نویسنده و مترجم ایرانی، بود. دانشور از کودکی، به واسطۀ کتابخانۀ غنی پدرش و آشنایی او با صاحبان کتابفروشی‌های مهم شیراز آن روزگار، با کتاب و ادبیات اُخت بود و علاوه بر ادبیات ایران، ادبیات جهان را نیز می‌خواند. او دورة ابتدایی و دبیرستان را در مدرسۀ انگلیسی‌زبانِ مهرآیین گذراند و زبان انگلیسی را زود آموخت. اولین مقاله‌اش را در دورۀ دبیرستان نوشت و در نشریه‌ای محلی چاپ کرد. دانشور بعد از دبیرستان به تهران آمد و در دانشگاه تهران، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی، تحصیل کرد. مدتی در رادیو تهران و مدتی هم در روزنامۀ «ایران» مشغول به کار شد. در همین دوره، علاوه بر ترجمه و مقاله‌نویسی برای نشریات مختلف، قصه هم می‌نوشت. قصه‌هایش را به‌تشویق مرتضی کیوان جمع‌آوری و در مجموعه‌ای با عنوان «آتش خاموش» منتشر کرد. دانشور در سال 1331 از مؤسسۀ فولبرایت بورس تحصیلی گرفت و برای تحصیل در رشتۀ زیبایی‌شناسی به دانشگاه استنفورد امریکا رفت. سالهای تحصیل در استنفورد بر قصه‌نویسی دانشور نیز تأثیر گذاشت. او در این دوران فنون قصه‌نویسی را از والاس استگنر، نویسندۀ امریکایی، آموخت و این به پخته‌تر شدنش در قصه‌نویسی کمک کرد. دانشور در سال 1334 به ایران برگشت و به تدریس در هنرستان هنرهای زیبای دختران و پسران و نیز به روزنامه‌نگاری پرداخت و مدیر مجلۀ «نقش و نگار» شد. علاوه بر اینها قصه‌نویسی و ترجمه را هم جدی‌تر دنبال کرد. رمان «سووشون» مهمترین اثر داستانی سیمین دانشور است. رمانهای «جزیرة سرگردانی» و «ساربان سرگردان» از دیگر آثار داستانی او هستند. از ترجمه‌های سیمین دانشور می‌توان به مجموعه داستان «دشمنان» آنتون چخوف و رمان «داغ ننگ» ناتانیل هاثورن اشاره کرد.