فریدون مشیری

فریدون مشیری، متولد 1305 در تهران و درگذشته به سال 1379، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی بود. مشیری یکی از محبوب‌ترین و پرمخاطب‌ترین شاعران معاصر ایران است و اشعارش، به دلیل بیان ساده و صمیمانۀ عواطف انسانی و احساسات عاشقانه و دغدغه‌های اجتماعی و فلسفی و احساسات میهن‌دوستانه و پرهیز از زبان و تصاویر و شیوه‌های بیانی پیچیده و دیریاب و غریب و دشوارفهم، مخاطبان زیادی را از طیف‌ها و اقشار و سنین گوناگون به خود جلب می‌کند. فریدون مشیری شاعر عشق، صلح، تغزل، میهن و عواطف و احساسات اجتماعی و انسانی بود. او در اشعارش عشق به انسان و میهن و صلح و دوستی و مهربانی و نیز عوالم احساسی و عاشقانه و تغزلی و عرفانی و رنج‌های آدمی را به زبانی آشنا و به شیوه‌ای لطیف و ساده و صمیمانه و احساساتی بیان کرده و این رمزِ اقبال عامه به آثار او و پُرفروش‌شدن این آثار است. مشیری با شعر کلاسیک ایران به‌خوبی آشنا بود و در اشعارش، ضمن پیروی از سبک نیمایی، به سنت شعری ایران نیز نظر داشت. موسیقی سنتی ایرانی را هم خوب می‌شناخت و به چَم‌وخم آن وارد بود. اشعار او را خوانندگان مشهوری، نظیر محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، محمد نوری، همایون شجریان، محمد اصفهانی و علیرضا افتخاری، خوانده‌اند. نام فریدون مشیری بیش از هر چیز با شعر عاشقانۀ «کوچه»، که از معروف‌ترین اشعار او و از معروف‌ترین و محبوب‌ترین عاشقانه‌های ایرانی معاصر است، در حافظۀ ایرانیان ثبت شده است. از دفترهای شعر مشیری می‌توان به «ابر و کوچه»، «آه باران»، «گناه دریا» و «از دیار آشتی» اشاره کرد. مشیری روزنامه‌نگار هم بود. او از جوانی وارد کار روزنامه‌نگاری شد و سالها مسئولیت صفحۀ شعر و ادب مجلۀ «روشنفکر» و سپس صفحۀ شعر و ادب مجلۀ «سپید و سیاه» را به‌عهده داشت. او با مجلۀ «سخن» نیز همکاری می‌کرد.