کورش اسدی

کورش اسدی، متولد 1343 در آبادان و درگذشته به سال 1396، داستان‌نویس، منتقد ادبی، مدرس داستان‌نویسی و ویراستار ایرانی بود. او همسر آتفه چهارمحالیان، شاعر و فعال حوزۀ کودکان، بود. کورش اسدی از نویسندگان برجستۀ دهه‌های اخیر است. اسدی داستان‌نویسی را از نوجوانی آغاز کرد اما آشنایی‌اش با هوشنگ گلشیری و حضورش در جلسات داستان‌خوانی او، که به «جلسات پنجشنبه‌ها» معروف است، و نیز آشنایی‌اش با دیگر اعضای این جلسات، از جمله قاضی ربیحاوی، بود که از او یک نویسندۀ جدی ساخت و باعث شد سبک شخصی‌اش را در داستان‌نویسی پیدا کند. در نوشتن بر ایجاز، فشردگی و توجه به آهنگ نثر تأکید داشت. داستان‌هایش، به‌لحاظ سبک، از یک‌سو وام‌دار ادبیات و نثر کهن فارسی بود و از سوی دیگر متأثر از ادبیات مدرن ایران و جهان. در داستان‌های او هم رد ادبیات کلاسیک ایران پیداست و هم رد نثر آهنگین و پاکیزۀ نویسندگانی نظیر گلستان و گلشیری. کورش اسدی در سال 1383 جایزۀ هوشنگ گلشیری را برای مجموعه داستان «باغ ملی» دریافت کرد. از دیگر آثار او می‌توان به رمان «کوچۀ ابرهای گمشده» و مجموعه داستان «پوکه‌باز» اشاره کرد. اسدی همچنین یک منتقد ادبی ظریف و نکته‌سنج بود. کتاب «غلامحسین ساعدی»، که بعداً با عنوان «شناخت‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی» تجدید چاپ شد، از جمله آثار او در حوزۀ نقد ادبی است. زمانی هم وبلاگی شخصی داشت و نقدهایش را در آن منتشر می‌کرد. او همکاری با مجلۀ «کارنامه» و برگزاری کارگاه‌های خصوصی داستان‌نویسی را هم در کارنامۀ کاری خود داشت. از کورش اسدی کتابی هم با عنوان «افسون چشم خورشید» منتشر شده که بازنویسی داستان‌های «رستم و سهراب» و «رستم و اسفندیار» از «شاهنامه» فردوسی است. کورش اسدی در سال 1396 به زندگی خود پایان داد.