رضا سید حسینی

رضا سیدحسینی، متولد 1305 در اردبیل و درگذشته به سال 1388، مترجم، محقق، روزنامه‌نگار و مدرس ایرانی بود. سیدحسینی از مهمترین و مشهورترین مترجمان ادبی در ایران است. او پدرِ کاوه سیدحسینی، مترجم ادبی ایرانی، بود. سیدحسینی کار ترجمه را از شانزده سالگی، پس از ورود روس‌ها به اردبیل و دست‌یابی‌اش از این طریق به مجله‌های خارجی، با ترجمه از ترکی آذربایجانی و ترکی استانبولی آغاز کرد. بعدها، در انجمن ایران و فرانسه و نزد استادانی چون عبداللۀ توکل و پژمان بختیاری و پرویز ناتل خانلری، هم با زبان فرانسه آشنایی‌ای جدی و عمیق پیدا کرد و هم زبان فارسی را عمیق‌تر آموخت و به‌طور جدی به ترجمۀ ادبی رو آورد. سیدحسینی همچنین مدرس مبانی نقد فلسفۀ هنر و ادبیات در آموزشکدۀ تئاتر و دوره‌‌ای هم سردبیر مجلۀ «سخن» بود. او مدتی هم در ادارۀ مخابرات و رادیو و تلویزیون کار می‌کرد. سیدحسینی، جدا از ترجمۀ متون گوناگون، تألیف کتاب مهم «مکتبهای ادبی» را، که اولین اثر تألیفیِ مدونِ فارسی دربارۀ مکاتب ادبی غرب است، در کارنامۀ کاری خود دارد. سرپرستی دانش‌نامۀ شش‌جلدی «فرهنگ آثار: معرفی آثار مکتوب ملل جهان از آغاز تا امروز» از دیگر فعالیت‌های فرهنگیِ مهم سیدحسینی است. از ترجمه‌های رضا سیدحسینی می‌توان به کتاب‌های «طاعون»، «امید»، «بهانه‌ها و بهانه‌های تازه»، «لایم‌لایت»، «قصه‌هایی از نویسندگان بزرگ برای نوجوانان»، «درباب شُکوه سخن»، «جادۀ تنباکو» و «مُدِراتوکانتابیله» اشاره کرد. سیدحسینی دارندۀ نشان شوالیۀ پالم آکادمیک فرانسه است. او همچنین در سال 1380 به‌عنوان چهرۀ ماندگار انتخاب شد.