احمدرضا احمدی

احمدرضا احمدی، متولد 1319 در کرمان و درگذشته به سال 1402، شاعر، نمایشنامه‌‌نویس، داستان‌‌نویس و ویراستار ایرانی بود. او بنیانگذار جریان موسوم به «موج نو» در شعر فارسی و از چهره‌‌های مطرح این جریان است. احمدی، مانند بسیاری از هنرمندان هم‌‌نسل خود، چهره‌‌ای چندساحتی بود که در حوزه‌‌های مختلف فرهنگی کار کرد. در سال 1343، به‌‌همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری‌‌علا، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبر رادی، مریم جزایری، جمیله دبیری، مهرداد صمدی و جعفر کوش‌‌آبادی، «گروه طُرفه» را تأسیس کرد؛ گروهی که هدف آن دفاع از هنر موج نو بود. احمدی همچنین عضو انجمن نویسندگان کودک و نوجوان و از اعضای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود و در دوران مدیریتش در بخش تولید موسیقی برای صفحه و نوار در کانون کارهای ارزنده‌‌ای تحت سرپرستی او در این حوزه انجام شد. احمدرضا احمدی با انتشار اولین دفتر شعر خود، با عنوان «طرح»، مورد توجه جامعۀ ادبی قرار گرفت. از دیگر دفترهای شعر او می‌‌توان به «روزنامه‌‌ی شیشه‌‌ای»، «وقت خوب مصائب»، «من فقط سفیدی اسب را گریستم»، «قافیه در باد گم می‌‌شود»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «یک منظومۀ دیریاب در برف و باران یافت شد» و «ساعت 10 صبح بود» اشاره کرد. از احمدرضا احمدی شعرها و داستان‌‌هایی هم در حوزۀ ادبیات کودک و نوجوان و نیز داستان‌‌هایی در حوزۀ ادبیات بزرگسال و تعدادی نمایشنامه منتشر شده است. احمدرضا احمدی در سال 1378 برندۀ جایزۀ شعر خبرنگاران شد. در همان سال کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بزرگداشتی برایش گرفت و تندیس مداد پرنده را به او اهدا کرد. احمدی همچنین در سال 1385 جایزۀ شعر بیژن جلالی را دریافت کرد.