سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی، متولد 1305 در اصفهان و درگذشته به سال 1374 در وین، شاعر ایرانی بود. او از پیشگامان شعر نو فارسی است. کسرایی همچنین فعال سیاسی چپ‌‌گرا و از اعضای حزب تودۀ ایران بود. کسرایی دانش‌‌آموختۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران بود. او، که در شعر از پیروان نیما یوشیج بود، در اوایل دهۀ 1330، به‌‌همراه نیما، احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، هوشنگ ابتهاج و مرتضی کیوان، انجمنی ادبی با عنوان «انجمن ادبی شمع سوخته» را تأسیس کرد. اشعار کسرایی اشعاری اجتماعی – سیاسی‌‌‌‌اند. شهرت او بیش از هرچیز به‌‌خاطر منظومۀ «آرش کمانگیر» است؛ منظومه‌‌ای حماسی که کسرایی آن را براساس افسانۀ قدیمی آرش کمانگیر سرود. شعر «آرش کمانگیر» کسرایی اولین منظومۀ حماسیِ نیمایی است. او همچنین شعری به نام «جهان‌‌پهلوان» برای غلامرضا تختی، کشتی‌‌گیر صاحبنام و محبوب ایرانی، سرود. به‌‌گفتۀ صدرالدین الهی اولین بار در همین شعر کسرایی بود که از تختی با لقب «جهان‌‌پهلوان» یاد شد و این لقب از آن پس روی او ماند. از دیگر آثار شعری سیاوش کسرایی می‌‌توان به دفتر شعرهای «خون سیاوش»، «با دماوند خاموش»، «سنگ و شبنم»، «از قُرُق تا خروس‌‌خوان»، «ستارگان سپیده‌‌دم» و «مهرۀ سرخ» اشاره کرد. از کسرایی داستان و نقد ادبی نیز منتشر شده است.