بهومیل هرابال

بهومیل هرابال (Bohumil Hrabal)، متولد 1914 و درگذشته به سال 1997، داستان‌نویس اهل چک بود. از هرابال اغلب، در کنار یاروسلاو هاشک و کارل چاپک و میلان کوندرا، به‌عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان قرن بیستم چک یاد می‌شود. بخشی از دوران نویسندگی هرابال در عصر مخوف سیطرۀ کمونیسم بر کشورش گذشت. او نویسنده‌ای بود که از فعالیت سیاسی پرهیز می‌کرد، اما آثارش بعد از تهاجم نیروهای عضو پیمان ورشو به چکسلواکی به‌قصد سرکوب آزادی‌های فردی و اجتماعی‌ای که در دوره‌ای کوتاه که به «بهار پراگ» معروف است در این کشور برقرار شد، اغلب اجازۀ انتشار رسمی نیافتند و او در مدتی که با منع انتشار رسمی و توقیف آثارش روبه‌رو بود آثار خود را به‌صورت زیرزمینی و در قالب ادبیات غیررسمی موسوم به «سامیزدات» به چاپ می‌رساند. آثار هرابال آثاری تراژی‌کُمیک هستند. او در آثارش رنج و بی‌رحمیِ فراگیر و شرایط غیرانسانی را با طنزی سیاه به تصویر می‌کشد و ظلم و زیبایی را در کنار هم و در متن زندگی روزمره ترسیم می‌کند. جملات بلند و ابهامات سیاسی و اخلاقی از ویژگی‌های آثار بهومیل هرابال هستند. شخصیت‌های آثار او اغلب آدم‌هایی به‌ظاهر ابله و درواقع خردمند هستند که، در عین ساده‌لوحی، افکاری عمیق دارند و می‌کوشند با شوخ‌طبعی و عیاشی بر شرایط سختی که در آن گیر افتاده‌اند فائق آیند و، به‌رغم شرایط دشوار، از زندگی لذت ببرند. هرابال در سال 1997 براثر سقوط از پنجرۀ طبقۀ پنجم بیمارستانی در پراگ درگذشت. ابتدا گفتند که او حین غذا دادن به کبوترها از پنجره به پایین پرت شده است، اما نظریاتی هم درباب اینکه او خودکشی کرده است مطرح بود و چند سال بعد از مرگش گفته شد که مرگ او قطعاً به دلیل خودکشی بوده است. از آثار بهومیل هرابال می‌توان به رمان‌های «تنهایی پرهیاهو» و «نظارت دقیق قطارها» اشاره کرد.