بی پایانی

کتاب «بی‌پایانی» نوشتۀ بلقیس سلیمانی
رمانی معمایی که تاریخ و گذشته را به هول و وحشت و معما و رمز و راز گره می‌زند. کتاب «بی‌پایانی»، نوشتۀ بلقیس سلیمانی، رمانی‌ست درباره سنگینیِ بارِ تاریخ و گذشته بر دوش اکنون و اشباحی که از دلِ تاریکی‌های تاریخ به اکنون هجوم می‌آورند.
سلیمانی در کتاب «بی‌پایانی»، با قصه‌های جذاب و پرکشش و روایتی پر از تعلیق که خواننده را دنبال خود می‌کشاند، از خانه‌ای پدری می‌گوید که حالا قرار است به اقامتگاه بوم‌گردی تبدیل شود.
در کتاب «بی‌پایانی» مفهوم خانۀ پدری با تاریخ و سنت گره می‌خورد و سرنوشت شخصیت‌های رمان به‌نحوی متأثر از رجوع به خانۀ پدری می‌شود.
کتاب «بی‌پایانی» نقطۀ تلاقی تاریخ با معما است. در گذشته معمایی پنهان است که همین معما بر سرنوشت شخصیتهای رمان تأثیر می‌گذارد.
در کتاب «بی‌پایانی» با اشباحی مواجهیم که در پس پشت واقعیت‌های به‌ظاهر عادی خانه کرده‌اند و واقعیت را از رمز و راز و معما و هول و وحشت انباشته می‌کنند.
همچنین در کتاب «بی‌پایانی» معماری و جغرافیا گویی به‌مثابه سازوکاری ظاهر می‌شوند که شخصیتهای داستان به درون‌ آن راه ندارند اما خودشان انگار تحت سیطره این سازوکارِ مکانی قرار گرفته‌اند و با چشم‌های نامرئی بناها و اقلیمی که در آن قرار گرفته‌اند نظاره می‌شوند.
در کتاب «بی‌پایانی» موقعیت ناامن و اضطراب‌آلود زن در نظامی مردسالار نیز به تصویر کشیده شده است.

مروری بر کتاب «بی‌پایانی»
داستان کتاب «بی‌پایانی» درباره زوجی‌ست بازنشسته به نام پریوش و بهمن که پس‌اندازشان را روی هم گذاشته‌اند تا در ایام بازنشستگی به روستایی به لنجان، که روستای پدری بهمن است، بروند و در آن‌جا کوشکی اربابی را، که میراث پدری بهمن است، به اقامتگاهی برای گردشگری و بوم‌گردی تبدیل کنند و ایام پیری را در آرامشی دور از هیاهو بگذرانند.
اما آرامشی که پریوش و بهمن در کتاب «بی‌پایانی» از پی آن به لنجان آمده‌اند، در واقع طوفانی را در زندگی این زوج بازنشسته رقم می‌زند. در کتاب «بی‌پایانی» اگرچه در آغاز همه‌چیز عادی می‌نماید اما از همان اوایل کتاب درمی‌یابیم که چیزی مرموز دست‌به‌کار است تا نگذارد کارها آن‌طور که پریوش و بهمن انتظار دارند پیش برود.
نوعی حسّ ناامنی از همان اوایل کتاب «بی‌پایانی» به خواننده القا می‌شود و این را مخصوصاً در پریوش بیشتر می‌بینیم. بهمن از آن رو که خود را متعلق به لنجان می‌داند گویی احساس می‌کند که به چم‌وخم آنجا و آداب و رسوم و قاعده و قانون و سنتهایش وارد و واقف است اما پریوش کاملاً با این فضای جدید بیگانه است و گویی ترس و تردید بیشتر به درون او رخنه کرده است. البته ما این ترس و تردید را در ابتدای کتاب «بی‌پایانی» چندان به‌وضوح نمی‌بینیم اما نشانه‌هایی کمرنگ از آن، از همان صفحات اولِ کتاب، هویداست.
کتاب «بی‌پایانی» با صحنه‌ای آغاز می‌شود که پریوش و بهمن بر ایوان بلند کوشک اربابی‌ای که به بهمن ارث رسیده است ایستاده‌اند؛ درست در نقطه‌ای که خانِ لنجان، که بهمن از تبار اوست، بر آن می‌ایستاده و حرفهای رعایا را از آن بالا می‌شنیده و احیاناً بر تنبیه آن‌ها هم نظاره داشته است. بهمن و پریوش در ابتدای کتاب «بی‌پایانی» در موضع قدرتی کهن ایستاده‌اند و پایین را نظاره می‌کنند اما به‌تدریج می‌بینیم که گویی خود آن‌ها در سیطره قدرتی مدرن‌اند که در هیأت سازمانی با عنوان «مجتمع اداری، فرهنگی و ورزشی لنجان» در برابر آن‌ها قرار گرفته است. آن‌ها همچنین تحت سیطره یک اقلیم‌اند که قواعد و قراردادهای خاص خودش را دارد و نیز تحت سیطره تاریخ و گذشته.
لنجان در کتاب «بی‌پایانی» روستای نمونۀ کشوری است و به پریوش و بهمن تأکید می‌شود که، به‌عنوان روستای نمونۀ کشوری، قواعد و مقررات ویژه‌ای بر این روستا حکمفرماست. این‌گونه است که پریوش و بهمن برای انجام کارهای اداری مربوط به تبدیل کردن کوشک اربابی به اقامتگاه بوم‌گردی باید تشریفاتی را طی کنند و بهمن به پریوش، که جسورتر و رندتر و هوشمندتر و باریک‌بین‌تر از شوهرش می‌نماید، تأکید می‌کند که در لنجان باید دست‌به‌عصا راه بروند.
در هر حال آنچه در کتاب «بی‌پایانی» در انتظار این زوج است، آرامشی نیست که آن‌ها از آمدن به لنجان در پی آن بودند. سرنوشت پریوش و بهمن در لنجان با معما و رمز و راز و ترس و وحشت گره می‌خورد و به جای آرامش، رویدادهایی هولناک انتظارشان را می‌کشد.
کتاب «بی‌پایانی» در نشر چشمه منتشر شده است.

درباره بلقیس سلیمانی، نویسنده کتاب «بی‌پایانی»
بلقیس سلیمانی، متولد 1342 در کرمان، داستان‌نویس، منتقد ادبی، مقاله‌نویس و پژوهشگر ایرانی است. سلیمانی دانش‌آموختۀ فلسفه است. او در آثار داستانی‌اش اغلب از انسان‌هایی می‌گوید که سرگذشت و سرنوشت‌شان به‌نحوی با رویدادها و مسائل و بحران‌های اجتماعی و تاریخی، به‌ویژه رویدادهای مربوط به تاریخ معاصر ایران، و نیز سنت‌های به جا مانده از گذشته‌های دورتر گره خورده است. گروههای سیاسی و درگیر شدن با سیاست، جنگ، انقلاب و مسائل نسلی که در سالهای انقلاب و جنگ زیسته است و مخصوصاً موقعیت زنان در آن دوره از تاریخ معاصر ایران و همچنین اضطراب‌ها و بحران‌های زنان در جامعه و فرهنگ مردسالار و شکاف میان نسل‌ها، از جمله مضامین اصلی آثار بلقیس سلیمانی هستند. او همچنین در قصه‌هایش به طرح دغدغه‌هایی فلسفی می‌پردازد و به مسائل انسان‌هایی که در موقعیت‌هایی بغرنج گرفتار می‌شوند و در این موقعیت‌ها باید دست به انتخاب بزنند.
از سلیمانی، به‌جز آثار داستانی بسیار، مقالات زیادی هم در نشریات منتشر شده است. از او همچنین چند اثر پژوهشی و غیرداستانی به چاپ رسیده است. از جمله آثار داستانی بلقیس سلیمانی می‌توان به کتاب‌های «بازی آخر بانو»، «سگ‌سالی»، «من از گورانی‌ها می‌ترسم»، «بازی عروس و داماد»، «روز خرگوش» و «مارون» و از آثار پژوهشی‌اش می‌توان به کتاب «همنوا با مرغ سحر: زندگی و شعر علی‌اکبر دهخدا» اشاره کرد. از سلیمانی همچنین یک کتاب خاطرات و یادداشت‌های شخصی با عنوان «نام کوچک من بلقیس» منتشر شده است.
بلقیس سلیمانی در سال 1385، به‌خاطر رمان «بازی آخر بانو»، برنده جایزه بهترین رمان بخش ویژه جایزه ادبی اصفهان شده است.

رتبۀ کتاب «بی‌پایانی» در گودریدز: 2.94 از 5.