ملالت های تمدن

ملالت‌های تمدن
تمدن را از ایجاد احساس ملال و نارضایتی گزیری نیست. این دیدگاهی است که زیگموند فروید در کتاب «ملالت‌های تمدن»، که یکی از آثار نظری مهم اوست، به شرح و تبیین آن پرداخته است. فروید در این کتاب از وجه سرکوب‌گر تمدن سخن می‌گوید، چرا که معتقد است تمدن مجبور است برای حفظ جوامع به وضع قوانینی بپردازد که مانع تاخت و تاز آزادانه غرایز ویرانگر آدمی باشند. این قوانین، چنانکه فروید نشان می‌دهد، نقش کنترل‌کننده غرایز و امیال بشری را ایفا می‌کنند و از همین رو اسباب ملال و نارضایتی مردمی را که تحت سیطره این قوانین زندگی می‌کنند فراهم می‌آورند. به اعتقاد فروید ویرانی و پایه‌گذاری تمدن‌ها مبتنی بر دو نیروی قوی در درون آدمی است. این دو نیرو عبارتند از عشق و مرگ. نیروهای عشق و مرگ محرک انسان در طول تاریخ بشری هستند و یکی از آن‌ها انسان را به سمت ساختن و دیگری به جانب ویرانی سوق می‌دهد. فروید برپایی و نابودی تمدن‌ها را وابسته به این نیروها و غرایز درونی می‌داند. او می‌گوید که تمدن تا خود را از نابودی حفظ کند ناچار است که غرایزی را که میل به ویرانی را برمی‌انگیزند سرکوب کند و همین سرکوب ملال و نارضایتی از تمدن را پدید می‌آورد.
فروید در «ملالت‌های تمدن»، از منظری روان‌کاوانه، تقابلی را پیش می‌کشد که میان امیال فردی و اقتضائات زندگی اجتماعی وجود دارد.
«ملالت‌های تمدن»، همراه با یک مقاله پیوست، با ترجمه محمود بهفروزی در نشر جامی منتشر شده است.
درباره نویسنده: زیگموند فروید (1939 – 1856)، عصب‌شناس و روانکاو اتریشی و بنیانگذار علم روانکاوی.