رومئو و ژولیت

رومئو و ژولیت
Romeo and Juliet

ویلیام شکسپیر به حدی مشهور و محبوب است که نیازی به معرفی و مقدمه‌چینی ندارد. بزرگ‌ترین سخن سرای زبان انگلیسی، صاحب آثاری مانند «تاجر ونیزی»، «هملت»، «مکبث»، «شاه لیر» و... که هر یک از آن‌ها به تنهایی قابلیت ماندگار کردن نام او را در تاریخ فرهنگ و ادب بشری داشته‌اند. می‌گویند شکسپیر نزدیک به هزار و هفتصد لغت به زبان انگلیسی افزود، یعنی دو برابر واژگانی که یک مبتدی برای آموختن هر زبانی لازم دارد! می‌گویند دایرۀ لغاتی که در آثارش استفاده کرده بود به حدی وسیع بوده که رسیدن به آن ناممکن است و...
رومئو و ژولیت، که عباس صفوی آن را به فارسی ترجمه کرده، نمایشنامه‌ای است در پنج پرده که از شاهکارهای شکسپیر محسوب می‌شود که در کنار «هملت»، در دوران حیات این نابغۀ ادبیات بر روی صحنه رفته است. از این نمایشنامه به اندازه‌ای اجراهای متعدد و اقتباس‌های سینمایی و موسیقایی صورت گرفته که بعید است خواننده‌ای تا به حال موضوع آن به گوشش نخورده باشد. قصۀ نمایشنامه، ماجرای عشق در حد اعلای خود است: عشق نأمانوس و نافرجام میان دو دلداده از دو خانواده که کینه و دشمنی دیرینه‌ای با یکدیگر دارند و همین نفرت عمیق، در نهایت سبب مرگ هر دو جوان می‌شود. رومئو و ژولیت قصۀ تصمیم‌گیری‌های شتاب‌زده و بدون تفکر نیز است؛ قصۀ تقدیر، قصۀ دوگانگی خیر و شر و مهم‌تر از همۀ اینها، قصۀ امید. سبک شکسپیر در روایت این داستان منحصربه‌فرد است و با حرکت در بین انواع ساختارهای دراماتیک، چنان اثری بر خواننده می‌گذارد که پس از مطالعۀ آن، هرگاه سخن از عشق نافرجام به میان بیاید، یک عبارت در ذهنش نقش ببندد: رومئو و ژولیت.

دربارۀ نویسنده: ویلیام شکسپیر (1564 ـ 1616 م.)، مشهور به «سخن‌سرای اِوُن»

رتبۀ گودریدز: 7/3 از 5