مصطفی رحیمی

مصطفی رحیمی، متولد 1305 در نائین و درگذشته به سال 1381، روشنفکر، حقوقدان، جامعه‌شناس، استاد دانشگاه، پژوهشگر، نویسنده و مترجم ایرانی بود. رحیمی، با ترجمه‌ها و مقالاتش، معرف بخش مهمی از جریان روشنفکری و فلسفی و ادبی اروپای قرن بیستم به جامعۀ ایران بود. رحیمی تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش، نائین، و تحصیلات متوسطه را در یزد و اصفهان گذراند. آن‌گاه در دانشگاه تهران و بعد از آن در دانشگاه سوربنِ فرانسه حقوق خواند و از دانشگاه سوربن دکترای حقوق گرفت. آشنایی‌اش با افکار ژان پل سارتر، که رحیمی یکی از معروف‌ترین مترجمان آثار اوست، در همان دورۀ تحصیل در فرانسه اتفاق افتاد. رحیمی به ایران که بازگشت در دادگستری مشغول به کار شد. او چندی هم در دانشگاه تهران ادبیات غرب درس می‌داد. کارِ ترجمه را از دهۀ 1340 خورشیدی آغاز کرد و آثار مختلفی را از سارتر، کامو، برشت، سیمون دو بووار و... به فارسی برگرداند. مجموعه ‌مقالات مصطفی رحیمی در چند کتاب، از جمله کتاب‌های «نگاه» و «یأس فلسفی»، منتشر شده‌ است. کتاب‌های «حافظ اندیشه»، «تراژدی قدرت در شاهنامه» و «مارکس و سایه‌هایش» از آثار تألیفی و پژوهشی مصطفی رحیمی و کتاب‌های «مجازات اعدام»، «ننه دلاور و فرزندان او»، «اُرفۀ سیاه»، «نقد حکمت عامیانه»، «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر»، «رسالت هنر»، «تعهد اهل قلم» و «جنگ خلیج فارس: پروندۀ محرمانه» از ترجمه‌های او هستند. رحیمی در سرودن شعر و قصه‌نویسی و نمایشنامه‌نویسی هم دستی داشت. قدیمی‌ترین کتابش دفتر شعری‌ به نام «بهشت گمشده» بود که در سال 1328 منتشر شد. از آثار داستانی‌اش هم می‌توان به «اتهام» و از نمایشنامه‌هایش می‌توان به «آناهیتا» اشاره کرد.