بیژن نجدی

بیژن نجدی، متولد 1320 در شهر خاشِ استان سیستان و بلوچستان و درگذشته به سال 1376، داستان‌‌‌‌نویس و شاعر ایرانی بود. از نجدی به‌‌‌‌عنوان یکی از پیشگامان داستان پست‌‌‌‌مدرن در ایران یاد می‌‌‌‌شود. پدر بیژن نجدی از نظامیان مبارز بود. او در قیام افسران خراسان شرکت داشت و در راه گنبد کاووس توسط تعدادی ژاندارم به قتل رسید. نجدی دارای لیسانس ریاضی از دانشسرای عالی تهران و دبیر ریاضی بود. داستان‌‌‌‌های بیژن نجدی داستان‌‌‌‌هایی شاعرانه با سبک و ساختاری نامتعارف و آمیزه‌‌‌‌ای از زندگی روزمره، اسطوره، تاریخ، شعر، تخیل، واقعیت و فراواقعیت هستند. نثر داستان‌های او به‌‌‌‌شدت متأثر از شعر و آرایه‌های شعری است. مجموعه داستان «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» تنها کتاب منتشرشده از بیژن نجدی در زمان حیاتِ اوست. نجدی با همین نخستین کتاب منتشرشده‌اش توانست خود را به‌‌‌‌عنوان نویسنده‌ای کاربَلَد به جامعۀ ادبی بشناساند، چنانکه این مجموعه در سال 1374 قلم زرینِ جایزة گردون را برای او به‌‌‌‌ارمغان آورد. از نجدی همچنین مجموعه داستان «دوباره از همان خیابان‌‌‌‌ها»، که پس از مرگ او به چاپ رسید، در سال 1379 برندۀ جایزۀ نویسندگان و منتقدان مطبوعات شد. نجدی تندیس یادمان بنیاد شعر فراپویان، به‌‌‌‌خاطر برگزیدۀ اشعار دهۀ 70، و لوح افتخار به‌‌‌‌پاس جان‌‌‌‌سروده‌‌‌‌ها در پاسداشت آیین‌‌‌‌های ملی و میهنی را هم در کارنامۀ ادبی خود دارد. بعضی آثار داستانی بیژن نجدی، از جمله داستان‌‌‌‌های «استخری پر از کابوس»، «سپرده به زمین»، «تاریکی در پوتین» و «مرثیه‌‌‌‌یی برای چمن»، دستمایۀ اقباس سینمایی هم قرار گرفته‌‌‌‌اند. از دیگر آثار بیژن نجدی، به‌‌‌‌جز مجموعه داستان‌‌‌‌های «یوزپلنگانی که با من دویده‌‌‌‌اند» و «دوباره از همان خیابان‌‌‌‌ها» که به آن‌‌‌‌ها اشاره شد، می‌‌‌‌توان به دفتر شعر «خواهران این تابستان» اشاره کرد. نجدی اصالتاً اهل گیلان بود و بیشتر عمر خود را در گیلان گذراند. از او تعداد اندکی شعر به زبان گیلکی نیز به‌‌‌‌جا مانده است.