نیما یوشیج

علی اسفندیاری، متخلص به نیما یوشیج، متولد 1276 در روستای یوشِ شهرستان نورِ مازندران و درگذشته به سال 1338، شاعر، منتقد و نظریه‌پرداز ادبی ایرانی بود. نیما بنیانگذار شعر نو فارسی است و او را در ایران «پدر شعر نو» لقب داده‌‌اند. نیما یوشیج، با نوآوری‌‌های بنیادینی که در شعر فارسی پدید آورد، نقطۀ عطفی را در شعر ایران رقم زد و شعر فارسی را به دو بخش پیش و پس از خود تقسیم کرد. او ضرورت تحول بنیادین در شعر فارسی را در بزنگاهی مهم از تاریخ معاصر ایران و در پیوند با تحولات بزرگ اجتماعی و سیاسی و فرهنگی دیگری که در ایران معاصر روی داد دریافت و این تحول را با اشعارش رقم زد. نیما همچنین، با مقالات تئوریکی که دربارۀ شعر نوشت و در آن‌‌ها دیدگاه‌‌های شعری خود را توضیح داد، به تبیینِ نظری تحول و نوآوری‌‌های شعریِ مد نظر خود پرداخت. شعر نیما عمدتاً شعری اجتماعی – سیاسی است. او در اشعارش مسائل اجتماعی و سیاسی را به زبانی نمادین مطرح می‌‌کند. از اشعار نیما یوشیج می‌‌توان به «افسانه»، «برف»، «داروگ» و «مرغ آمین» و از آثار غیرشعری‌‌اش می‌‌توان به کتاب «ارزش احساسات و پنج مقاله در شعر و نمایش» اشاره کرد.