جنگاوران جوان 2: پل آتشین

ویل نوجوان پانزده ساله و از جنگاوران سرزمین آرالوئن است. سال‌هاست سکنه آرالوئن در آرامش زندگی می‌کنند و از شر ارباب باران و تاریکی در امان بودند. ولی بعد از پانزده سال، مورگاراث، هیولای کوهستان نیت شوم حمله به سرزمین ویل را دارد. ویل به همراه دوستانش گیلان و هوراس مأمور می‌شوند به سرزمین همسایه، سرکشی کنند. با رسیدن به سلتیک متوجه می‌شوند اوضاع عادی نیست. مورگاراث به آنجا حمله کرده و اهالی یا فرار کرده‌اند یا اسیر شده‌اند.

در بخشی از کتاب پل آتشین می‌خوانید:
هالت و ویل، سه روز تمام رد وارگال‌ها را دنبال کردند. چهار هیولای وحشی و غول‌پیکر، سربازان مورگاراث، فرمانروای یاغی، از زمین‌های ملک ردمونت گذشته بودند و پاکوبان به سمت شمال می‌رفتند. رنجر لام تا کام حرف نمی‌زد و درکنار شاگرد جوانش، شش دانگ حواسش به رد هیولاها بود.
همین که لختی برای چاق کردن نفس‌شان ایستادند، ویل درآمد:« یعنی کجا می‌تونند رفته باشند، هالت؟ ارتش گذرگاه سه پله‌رو گرفته و تاا حالا باید جنگ بالا می‌گرفت.»
گذرگاه سه‌پله، تنها راه میان پادشاهی آرالوئن و کوهستان باران و ظلمت، مرکز فرماندهی مورگاراث بود. حالا که ارتش پادشاهی برای جنگ با مورگاراث شمشیر کشیده بود، گروهانی از پیاده‌‌نظام و کمانداران به پادگان‌های کوچک مستقر در گذرگاه اعزام شده‌بودند. این افراد باید تا رسیدن ارتش اصلی، نبض شاهراه را به دست می‌گرفتند.
هالت در تأیید حرف ویل گفت: «درسته. گذرگاه سه پله تنها جاییه که همه‌ی افرادشون می‌تونند جمع بشوند. ولی این چهار تا جانور، خیلی راحت می‌تونند پشت صخره‌ها قایم بشوند و از کوره راه‌ها فرار کنند.»
قلمرو مورگاراث در دل فلات بی‌آب و علفی بود که چون کوه عظیمی سر برآورده بود و از جنوب به سرزمین پادشاهی متصل می‌شد. گذرگاه پرپیچ و خم سه پله در شرق و صخره‌های ناهموار و پرتگاه‌های مرگبار در غرب، مرز میان فلات و آرالوئن بود. صخره‌ها تا جنوب غربی کشیده می‌شدند و در دل پرتگاه عمیقی به نام فیشو می‌افتادند. فیشور شکاف عظیمی در زمین بود که به دریا می‌رسید و سرزمین مورگاراث را از پادشاهی سلت‌ها جدا می‌کرد.
همین سنگرهای طبیعی بودند که در پانزده سال گذشته، آرالوئن و همسایه‌شان سلتیک را از گزند ارتش مورگاراث حفظ می‌کرد. از این گذشته، این موانع طبیعی، به نفع ارتش آرالوئن، دسترسی به فرمانروای یاغی را هم ساده‌تر می‌کردند.
ویل درآمد: «گمان نمی‌کنم کسی بتونه از اون صخره‌ها رد بشه.»
لبخند مصممی روی لبان هالت نقش بست: «هیچ راهی همیشه بسته نمی‌مونه. به خصوص وقتی برات مهم نباشه که برای رسیدن به هدف کثیفت چندتا زندگی رو نابود می‌کنی. حدسم اینه که با کلی طناب و چنگک از صخره‌ها بالا رفته‌اند و منتظر یه شب مه گرفته و طوفانی‌اند. این‌طوری می‌تونند دور از چشم گشتی‌ها فرار کنند.»