زندگانی من و روزگار سخت

زندگانی من و روزگار سخت
مجموعه‌ای از حکایت‌های اتوبیوگرافیک شیرین و طنزآمیز از یکی از خوش‌قریحه‌ترین طنزپردازان ادبیات آمریکا. جیمز تربر که او را دومین طنزپرداز بزرگ آمریکا، بعد از مارک تواین می‌دانند در کتاب زندگانی من و روزگار سخت خاطراتی از دوران نوجوانی خود و خانواده عجیب و غریب‌اش را دستمایه طنزپردازی قرار داده و با آمیختن تخیل و واقعیت اثری پدید آورده است که جزو آثار شاخص او به حساب می‌آید؛ اثری که چنانکه در پیشگفتار ترجمه فارسی کتاب اشاره شده آن را «قله دستاوردهای ادبی و هنری» دوره اول نویسندگی جیمز تربر دانسته‌اند و بزرگانی چون ارنست همینگوی و دوروتی پارکر آن را ستوده‌اند.
در آغاز این کتاب می‌خوانید: «به‌گمانم نقطه اوج زندگی تازه‌جوانی‌ام در کلمبوس اُهایو شبی بود که تخت‌خواب روی پدرم افتاد. این ماجرا را بهتر است شفاها تعریف کرد (مگر این‌که به قول بعضی از رفقا آن را پنج شش‌بار بشنوید) تا به قلم آورد، چون خیلی جاها لازم است میز و صندلی و مبل‌ها را پرت کنیم یا به‌هم بزنیم، درها را بکوبیم و مثل سگ واق‌واق کنیم تا حال‌وهوا و حقیقت‌مانندیِ لازم برای آن چیزی به دست آید که باید اذعان کرد قصه‌ای است باورنکردنی. اما یک‌چنین ماجرایی واقعا اتفاق افتاده است.»
زندگانی من و روزگار سخت با ترجمه حسن هاشمی میناباد در نشر نو منتشر شده است. کتاب با پیشگفتاری از مترجم، گاه‌شمار زندگی تربر، مقدمه‌ای از جان ک. هاچِنز و نیز مقدمه و مؤخره‌ای از جیمز تربر همراه است.
درباره نویسنده: جیمز تربر (1961 – 1894)، داستان‌نویس، طنزپرداز و کارتونیست آمریکایی.