چرا فیلسوفان نمی توانند بخندند؟

چرا فیلسوفان نمی‌توانند بخندند؟
کتابی که باورهای رایج و متعارف را در باب طنز و کمدی به چالش می‌کشد و از طنز به مثابه نوعی فلسفه‌ورزی سخن می‌گوید. کاترین فروزه در کتاب چرا فیلسوفان نمی‌توانند بخندند؟ با رجوع به دیدگاه‌های برخی فیلسوفان شرق و غرب در باب طنز و کمدی نشان می‌دهد که برخلاف آنچه غالباً تصور می‌شود، طنز و کمدی صرفاً اسباب سرگرمی مردم و یک‌دم فراغتِ آنان از امور جدی، عقلانی و سازندة زندگی نیستند و اموری نظیر خردورزی و تعقل و آموزش و یادگیری هیچ منافاتی با طنز و شوخ‌طبعی ندارند و طنز نه تنها در نقطۀ مقابل فلسفه نیست، بلکه خود شکلی از فلسفه‌ورزی است. فروزه در فصل اول و مقدماتی این کتاب رویکردهای متفکران گوناگون در باب خنده را تشریح می‌کند.
کتاب شامل دو بخش و هشت فصل است. فصل اول مقدمه‌ است و بعد از آن بخش نخست کتاب آغاز می‌شود که فصلهای دوم تا چهارم را در بر می‌گیرد و به دیدگاه‌های فلاسفۀ اروپایی دربارة طنز و کمدی و خنده اختصاص دارد. فروزه در این بخش به رابطۀ خنده و بدن در آراء کانت و شوپنهاور و برگسون، خندۀ رهایی‌بخش در فلسفۀ نیچه و طنز و تناهی در فلسفۀ کی‌یر کگور پرداخته است.
در بخش دوم کتاب که شامل فصلهای پنجم تا هفتم است، طنز در فلسفۀ چینی واکاوی شده است. کنفوسیوس و طنز، طنز در چوانگ تزو و خندة بی‌دلیل در بودیسم چَن موضوعات این بخش از کتاب است.
فصل هشتم و پایانی پی‌نوشتی است با عنوان «خندیدن به فلسفه یا خنده را فلسفیدن؟».
کتاب چرا فیلسوفان نمی‌توانند بخندند؟ با ترجمۀ علی سیاح در نشر چشمه منتشر شده است.