قصه های امیرعلی 1

کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» اثر امیرعلی نبویان
جلد اول از قصه‌های کوتاهی که بر اساس اتفاقاتی رورمزه و ساده نوشته شده و اولین‌بار در برنامه تلویزیونی «رادیو هفت» خوانده شد. امیرعلی نبویان در برنامه «رادیو هفت» داستان‌های کوتاهی می‌خواند که با استقبال زیادی از سوی مخاطبان روبرو شده بود و بعدتر بخشی از این داستان‌ها در کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» منتشر شدند.
«قصه‌‌های امیرعلی» مجموعه‌ای چهار جلدی است که در هر جلد داستان‌های کوتاهی از امیرعلی نبویان منتشر شده است. کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» بخش اول این مجموعه چهار جلدی است که شامل تعدادی از داستان‌هایی است که با نگاهی به موضوعات معمولی که ممکن است در زندگی هریک از ما هم اتفاق افتاده باشد نوشته شده است.
داستان‌های کوتاهی که در کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» گردآوری شده‌اند خوشخوان و هجوآمیز با رگه‌هایی از طنزند که از حوادثی ساده قصه‌هایی خواندنی به دست داده‌اند.

مروری بر کتاب «قصه‌های امیرعلی یک»
کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» شامل داستان‌های کوتاهی با راوی اول شخص است که نام راوی همان نام نویسنده است. با این‌حال راوی این داستان‌ها خود امیرعلی نبویان نیست و در واقع داستان‌های این کتاب اتوبیوگرافیک نیستند و زاییده تخیل نویسنده‌اند هرچند ممکن است بسیاری از حوادث این داستان‌ها در زندگی واقعی او رخ داده باشند.
کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» حدود سی قصه را دربرگرفته و عناوین برخی از آنها عبارت است از: «اعلام نتایج کنکور»، «سور قبولی من در منزل عمه خانم»، «باز مهران عاشق شد!»، «دسته گل همشیره»، «ارشمیدس زمان»، «تساوری داربی؛ آرزوی همه»، «عمه‌خانم فوت شدند»، «آتاری» «اول مهر»، «پناهندگی»، «حواس پرتی»، «فامیل دور»، «مسافرت»، «اسباب‌کشی» و «امتحانات میان ترم».
داستان‌هایی که در کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» منتشر شده‌اند روایت‌هایی صریح و بی‌تعارف از اتفاقات روزمره‌ای است که هر روز در خانه و محل کار و جمع‌های خانوادگی و دانشگاه و... رخ می‌دهند. با این‌حال نگاه هجوآمیز و متفاوت نویسنده در این داستان‌ها سبب آشنایی‌زدایی از این اتفاقات شده و آنها را به موضوعاتی خاص تبدیل کرده است.
خود نبویان در مقدمه کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» با اشاره به مایه‌های هجوآمیز داستان‌ها، سن و سال شخصیت راوی، فرم نگارش و دایره واژگانش نوشته که داستان‌ها حال‌وهوایی «شبه پارودیک» به خود گرفته‌اند و در ادامه به یکی از دغدغه‌هایش در نوشتن این داستان‌ها اشاره کرده: «همواره به این فکر بودم که چرا من و بسیاری از هم‌سن‌وسال‌هایم که متولد اواخر دهه‌ی پنجاه و اوایل دهه‌ی شصتیم، این همه از سلایق و اندیشه‌های جوانانی که فقط چند سال از ما کوچک‌ترند (متولدین اواخر دهه‌ی شصت و اوایل هفتاد) دوریم!
راستش، جواب‌های زیادی برای آن چرای لعنتی یافته‌ام، اما آنچه موضوع و هدف قصه‌های امیرعلی است بررسی آن دلایل یا ارائه‌ی راهکار برای بهبود اوضاع نیست، که سواد و شعور حقیر از پس آن برنمی‌آید؛ فقط خواستم فضایی پدید آید که هر دو دسته‌ یاد شده، از این طریق به یکدیگر احساس نزدیکی کنند؛ چون عقیده دارم دوری علایق و طرز فکر آدم‌های یک نسل، مجال گفت‌وگو، هم‌اندیشی، کنار هم بودن و ظرفیت پذیرش عقاید مخالف را از بین می‌برد (که برده است.) اعتراف می‌کنم تا این لحظه، از ته‌ دلم به موسیقی و فیلم‌های مورد پسند، روابط اجتماعی، طرز لباس پوشیدن، و اصلاً جهان‌بینی عزیزان چند سال کوچک‌تر از خودم، کم نخندیده‌ام. تا آنجا که دریافته‌ام همان‌قدر که هم‌سن‌وسال‌های من آن‎ها را لجام گسیخته، نااهل و بی‌توجه به اصول می‌پندارند، نزد ایشان، ما عقب افتاده و متحجر به نظر می‌‌رسیم. بحث من، اثبات حقانیت تفکر یکی از این دو دسته نیست، که اساساً هر کدام قابل دفاع ‌است؛‌ موضوع اصلی، این است که چنین تفاوت اندیشه‌ای بین بنده و مرحوم پدر بزرگم طبیعی جلوه می‌کند، اما...».
نبویان با نوشتن داستان‌های کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» به نوعی تلاش کرده فاصله‌ای که مانع شکل‌گیری گفت‌وگو میان افرادی که فاصله سنی زیادی با هم ندارند بردارد و خودش می‌گوید اگر آدم‌های این دو شبه نسلِ از هم دور افتاده با راوی یعنی امیرعلیِ قصه، احساس نزدیکی کنند او به آرزویش رسیده‌ است. برای همین او شخصیت اصلی داستان را چند سال کوچک‌تر از خودش انتخاب کرده و می‌گوید با این کار روی لبه‌‌ تیغ آن لجام گسیختگی و تحجر یادشده گام برداشته است.
داستان اول کتاب «قصه‌های امیرعلی یک»، «روز اعلام نتایج کنکور» نام دارد یعنی به چیزی که نسل‌های مختلف با آن درگیر بوده‌اند اگرچه در سال‌های اخیر کم‌وبیش از اهمیت آن کم شده است. راوی داستان امسال در کنکور شرکت کرده و منتظر اعلام نتایج است. خواهر و پسردایی راوی چند سال پیش کنکور داده و در دانشگاه قبول شده بودند و همین موضوع مشترکی است که می‌تواند فاصله سنی میان آنها را از میان بردارد. در بخشی از این داستان طنزآمیز می‌خوانیم: «ناگهان یادم افتاد پسردایی فرهاد، داماد آینده‌ی ما هم سه سال قبل همین‌جا قبول شده و این، یعنی که استعداد و پشتکار هیچ نقشی در موفقیت آدم ندارند و به این ترتیب، حیف عمه خانم که ادامه تحصیل ندادند! عمه خانم در واقع، عمه‌ی ابوی است که رکورددار هفت بار مردودی در کلاس اول است و هرگز هیچ معلم کلاس دومی افتخار تدریس به ایشان را به دست نیاورده... همه این‌ها یک طرف، آن سرکوفت مذکور یک طرف، که قطعاً تا لحظه‌ی ملاقات با حضرت ملک الموت ول کن بنده نبود. خلاصه، مبهوت و شاد، دست پدر و روی مادر را بوسیدم و بابت آن همه محبت و زحمات بی‌دریغ و البته غُرهای بی پایانی که در طول تحصیل سر بنده زدند و تشویق‌های همیشگی‌شان که تو اول و آخر هیچی نمی‌شی! تشکر کردم! پس از این مراسم قدردانی گرم و مرطوب، رفتم توی کوچه که شادی‌ام را با دوستان ــ به قول پدرـ‌ـ بی‌عار خود تقسیم کنم که فهمیدم وااسفا! رفیق شفیق بنده، آقا مهران هم در رشته مهندسی برق همان دانشگاه با این مفلوک همکلاس خواهد بود...».
کتاب «قصه‌های امیرعلی یک» نوشته امیرعلی نبویان در نشر نقش و نگار منتشر شده است.

درباره امیرعلی نبویان نویسنده کتاب «قصه‌های امیرعلی یک»
امیرعلی نبویان، متولد 1359 در آمل، مجری، بازیگر و داستان‌نویس ایرانی است. نبویان در رشته مهندسی برق در دانشگاه صنعتی مازندران تحصیل کرده است. او به عنوان مجری و بازیگر شناخته می‌شود اما علاوه بر این، داستان‌نویس هم است و تاکنون چندین کتاب به چاپ رسانده است. مجموعه چهارجلدی «قصه‌های امیرعلی»، «کان لم یکن» و نیز نمایشنامه‌ای با عنوان «شهر غصه» از آثار نبویان است.