کالیبان و ساحره
زنان، بدن و انباشت بدوی

بخشی از کتاب کالیبان و ساحره:
سیاست جنسی، ظهور دولت و ضدانقلاب
بااین حال، در پایان سده‌ی پانزدهم ضدانقلاب در هر سطحی از حیات اجتماعی و سیاسی در حال شکل گیری بود. نخست، تلاش‌هایی از سوی مقامات سیاسی صورت می‌گرفت تا با جوان‌ترین و یاغی‌ترین کارگران مرد همکاری کنند، آن هم به واسطه‌ی سیاست جنسی شریرانه‌ای که به این کارگران امکان دسترسی به رابطه‌ی جنسی رایگان می‌داد، و تضاد طبقاتی را به تضاد با زنان پرولتر بدل کرد. ژاک روسیو ( 224) ، در تن فروشی در سده‌های میانه ( 225) (1988 ) ، نشان داده‌است که در فرانسه، مقامات شهرداری عملاً از تجاوز جرم زدایی کردند، مشروط به این که قربانیان زنان طبقه‌ی فرودست باشند. در ونیز سده‌ی چهاردهم، تجاوز به یک زن مجرد پرولتر به زحمت چیزی بیش از پشت دستی زدن تلقی می‌شد، حتا در نمونه‌های بسیاری از تجاوز گروهی. ( روگیه رو ( 226) ، 1989: 108 ـ 91 ) اوضاع در اکثر شهرهای فرانسه نیز به همین ترتیب بود. در آن‌جا، تجاوز گروهی به زنان پرولتر به عملی رایج بدل شد که عاملان آن در ملاعام و با سروصدا در شب انجام می‌دادند، آن‌ها بدون هیچ تلاشی برای پنهان شدن یا پوشاندن چهره‌های شان در گروه‌هایی از دو تا پانزده نفر به زور وارد خانه‌ی قربانیان می‌شدند، یا قربانی‌ها را به خیابان می‌کشیدند. افرادی که به این « تفریحات » دست می‌زدند، کارگران ماهر جوان یا خدمتکاران خانگی، و پسران بی‌پول خانواده‌های مرفه بودند، حال آن که زنان قربانی، دخترانی فقیر بودند که به عنوان پیشخدمت یا ظرف شور کار می‌کردند، از آن دسته زنان که شایع شده بود « نشانده ی » اربابان شان هستند. ( روسیو، 1988: 22 ) به طور میانگین نیمی از مردان جوان شهری، به درجات مختلف، در این تجاوزها شرکت می‌کردند. اعمالی که روسیو آن ها را شکلی از اعتراض طبقاتی توصیف می‌کند، وسیله‌ای برای مردان پرولترــ که به علت شرایط اقتصادی‌شان ناگزیر ازدواج را سال‌ها به تعویق می‌انداختند ــ تا با بازپس گیری « مال خودشان » از ثروتمندان انتقام بگیرند. اما نتایج برای تمام کارگران مخرب بود، چرا که تجاوزِ مورد حمایت دولت به زنان فقیر، همبستگی طبقاتی حاصل از پیکارهای ضدفئودالی را تضعیف کرد.