پاپالاگی

پاپالاگی
خطابه‌هایی در دفاع از سادگیِ طبیعیِ قبایلِ جزیره‌نشین، در برابرِ تصنعِ ماشینیِ سفیدپوستانِ مهاجم به جزایر. توئیا‌وی‌ئی، رئیس قبیله‌ای از بومیانِ جزایر پولی‌نِزی، واقع در شرق اقیانوس آرام جنوبی، در خطابه‌هایی که در کتاب «پاپالاگی» گردآوری شده، بومیان را به حفظ زندگی طبیعی و ساده خویش و تن‌زدن از فرهنگی که سفیدپوستان مهاجم و استعمارگر می‌کوشند آن را در سرزمین بومیان نهادینه کنند فرامی‌خواند. توئیاوی‌ئی پیش‌نویسِ این خطابه‌ها را در نیمه نخست قرن بیستم آماده کرده بود. اریش شوئرمنِ آلمانی، که در سفر توئیاوی‌ئی به اروپا با او آشنا و دمخور شده بود، این خطابه‌ها را گردآوری و ترجمه کرد و در کتاب «پاپالاگی» به چاپ رساند. پاپالاگی، چنانکه در آغاز کتاب توضیح داده شده، در گویش محلی بومیانِ ساموآ به معنای سفیدپوست است. این کتاب نخستین بار در سال 1920 منتشر شد، یعنی در فاصله دو جنگ جهانی. شوئرمن در مقدمه کتاب، با اشاره به اینکه جنگ جهانی اول باعث تردید اروپاییان در باورهایشان شد، گویی این خطابه‌ها را وسیله‌ای می‌داند برای اینکه اروپاییان از چشمِ «دیگری» به بازنگری انتقادی فرهنگ و سنتهای «خود» بپردازند. اما این کتاب در آن سالها در اروپا چندان به چشم نیامد و جنگ ویرانگرِ دیگری درگرفت که نشان از ادامه همان رَوَندهای پیشین داشت. سالها بعد اما، در دهه 70 میلادی و با وقوع جنبش‌های دانشجویی در اروپا، کتاب «پاپالاگی» از جانب هواداران محیط زیست مورد توجه قرار گرفت و به کتاب سبز آنها بدل شد.
کتاب از پیش‌گفتار اریش شوئرمن و یازده خطابه تشکیل شده که در آنها فرهنگ و سبک زندگی سفیدپوستان به زبانی ساده نقد شده است.
«پاپالاگی» با ترجمه حسین قدیرنژاد در نشر آگه منتشر شده است.