پائولو کوئیلو

پائولو کوئیلو (Paulo Coelho)، متولد 1947، نویسندۀ برزیلی است. مادر کوئیلو زنی خانه‌دار و پدرش مهندس بوده و خودش از نوجوانی رؤیای نویسندگی در سر داشته است. خانواده‌اش اما نمی‌خواستند پسرشان نویسنده بشود. سنت‌شکنی‌های کوئیلو در دوران نوجوانی و رفتارهایی که در معنای متعارف، عادی به‌حساب نمی‌آمد باعث شد که مادر و پدرش او را به مؤسسه‌ای روانی بفرستند. کوئیلو اما از این مؤسسه فرار کرد. با این حال بعد از مدتی ترجیح داد به خواستۀ مادر و پدرش تن بدهد و برای همین در مدرسۀ حقوق اسم نوشت و آرزوی نویسندگی را به کناری نهاد، چراکه خانواده‌اش چنین می‌خواستند. این سربه‌راه شدن اما دیری نپایید و کوئیلو بار دیگر از خواست پدر و مادر تمرد کرد، عرف‌های اجتماعی را زیر پا گذاشت و زندگی‌ای هیپی‌وار را در پیش گرفت و راهی سفر به جاهای مختلف شد. به برزیل که برگشت ترانه‌سرا شد. در دهۀ 1970 میلادی دولت برزیل او را به‌خاطر شعرهایش دستگیر کرد. کوئیلو مدتی هم به بازیگری، روزنامه‌نگاری و کارگردانی تئاتر پرداخت و سرانجام به رؤیای دیرین خود که نویسنده‌شدن بود رسید. در سال 1986 حین یک پیاده‌روی طولانی در شمال غربی اسپانیا تحولی معنوی را از سر گذراند و این نقطۀ عطفی را در زندگی‌اش رقم زد. رمان «کیمیاگر» معروفترین و محبوب‌ترین اثر پائولو کوئیلو است. او با این رمان به شهرتی جهانی دست یافت و به نویسنده‌ای محبوب و پرفروش بدل شد. کوئیلو در سال 2007 به‌عنوان سفیر صلح سازمان ملل برگزیده شد. او همچنین بنیانگذار مؤسسه‌ای به نام مؤسسۀ پائولو کوئیلو است. کار این مؤسسه کمک به کودکان و افراد سالخوردۀ دارای مشکلات مالی است. کوئیلو سفری هم در سال 1379 به ایران داشته است. از آثار پائولو کوئیلو، به‌جز رمان «کیمیاگر» که به آن اشاره شد، می‌توان به کتاب‌های «بریدا»، «مکتوب»، «کوه پنجم» و «برنده تنهاست» اشاره کرد.