عشق ورای ایمان
موهبت الهی

کتاب «عشق ورای ایمان: موهبت الهی»، اثر پائولو کوئلیو
کتابی در ستایش عشق. پائولو کوئلیو در کتاب «عشق ورای ایمان: موهبت الهی»، که متن اصلی آن نخستین بار در سال 1991 منتشر شده است، کتابی از هنری دراموند، مبلّغ مذهبی و واعظ اسکاتلندی، را احیاء کرده و روایت خود را از این کتاب قدیمی به دست داده است. هنری دراموند مردی بود که در جوانی به جستجوی معنای زندگی راهی سفر شد. او واعظ و مبلّغ مذهبی بود، اما هرگز رسماً به کسوت روحانیون مسیحی درنیامد. دراموند علوم طبیعی درس می‌داد و در کنار آن در جمع‌های کوچک به‌طور غیررسمی به موعظه می‌پرداخت. در سال 1890 کتابی از او با عنوان «موهبت الهی» به چاپ رسید که کتابی درباره عشق بود و بسیار مورد استقبال قرار گرفت. «موهبت الهی» همان کتابی است که کوئلیو در کتاب «عشق ورای ایمان» آن را پایه و اساس طرح دیدگاه‌های خود در باب فضیلت عشق قرار داده است. کوئلیو در «عشق ورای ایمان» از هنری دراموند کمک می‌گیرد تا دیدگاه‌های خود را درباره نیروی سازنده عشق از زبان او بیان کند.
«عشق ورای ایمان» کتابی است که خوانندگانش را به درک نیروی عظیم عشق الهی دعوت می‌کند و به زبانی ساده برای آن‌ها توضیح می‌دهد که چرا عشق از همه‌چیز برتر است و اگر عشق در دل کسی باشد او همۀ فضیلت‌های دیگر را نیز به نیروی این عشق خواهد داشت.

مروری بر کتاب عشق ورای ایمان
پائولو کوئلیو کتاب «عشق ورای ایمان» را با نقل این حکایت آغاز می‌کند که چطور روزی مردمی که منتظر شنیدن وعظ واعظی مشهور بوده‌اند، واعظ را بی‌میل به وعظ می‌بینند. واعظ رغبتی به سخن گفتن ندارد و به همین دلیل رشتۀ سخن را به دست جوانی می‌سپارد که به جستجوی معنای زندگی به آفریقا سفر کرده است. این جوان همان هنری دراموند است. او به جای واعظ خطابه آغاز می‌کند و سراسر کتاب «عشق ورای ایمان» همین خطابه است که خطابه‌ای است در شرح عشق و اهمیت و ضرورت آن برای دستیابی به فضیلت‌های دیگر. کوئلیو در کتاب «عشق ورای ایمان» از زبان دراموند به مخاطبان خود می‌گوید که تنها ایمان و امید و عشق جاودانه‌اند و از میان اینها عشق از همه برتر است، چرا که بدون عشق ایمان حقیقی نیز در کار نخواهد بود؛ اما وقتی عشق باشد ایمان هم هست و همۀ فضیلت‌های دیگر نیز زمانی به دست می‌آیند که عشق در دل آدمی شعله‌ور باشد. به اعتقاد کوئلیو ایمان بدون عشق، نیکوکاری بدون عشق و هر فضیلت دیگری بدون عشق کامل نیست و عشق است که باعث می‌شود ما در معنای واقعی به این فضیلت‌ها دست یابیم و آنها را درونیِ وجود خود کنیم. کوئلیو در «عشق ورای ایمان» این اعتقاد را مطرح می‌کند که ایمان واقعی با عشق است که میسر می‌شود و به جز این نمی‌توان نام ایمان بر آن نهاد. او از زبان دراموند عناصر برسازنده عشق را برمی‌شمارد تا نشان دهد که بدون این عناصر عشق حقیقی محقق نمی‌شود. او نقل عشق را با حکایت‌ها و داستان‌هایی همراه می‌کند تا بحثش در باب عشق و اهمیت آن برای مخاطبان هرچه جذاب‌تر و ملموس‌تر بشود.
در بخشی از کتاب «عشق ورای ایمان» می‌خوانید:
«روح جاویدان و نامیرای شما باید صرف چیزی ابدی و جاودان شود و تنها چیزهای جاودان و پایدار دنیا:
ایمان، امید و عشق است.
ممکن است بعضی‌ها بگویند که دو تا از این سه عنصر هم ناپایدار هستند:
وقتی ما وجود و حضور خدا را احساس و تجربه کنیم، ایمان به انتها رسیده است و وقتی به آرزو و خواسته‌مان برسیم، نیازی به امید نداریم.
آنچه قطعی و جاودان است:
عشق است...
خداوند، خداوند ابدی و ازلی، عشق مطلق است.
پس در جستجوی عشق باشید. در لحظه‌ای که نسل بشر به انتهای مسیر خود برسد، تنها حس جاودان و ابدی، عشق خواهد بود.
عشق همیشه تنها گنجینه‌ای در جهان هستی خواهد بود که تمام ملت‌ها آن را پذیرفته‌اند؛ آن‌هم در زمانی که تمام گنج‌های باارزش دیگر از سکه افتاده و بی‌ارزش و بی‌فایده شده‌اند.
اگر می‌خواهی خودت را وقف خیلی از چیزها بکنی، اول از همه خودت را به عشق هدیه کن.
در آن صورت خیلی از چیزها خودبه‌خود دنبالت خواهند آمد. آن‌وقت می‌توانی هر چیزی را با ارزش واقعی خودش ببینی.»
کتاب «عشق ورای ایمان: موهبت الهی» با ترجمۀ اعظم خرام در بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه منتشر شده است.

درباره پائولو کوئلیو، نویسنده کتاب عشق ورای ایمان
پائولو کوئلیو (Paulo Coelho)، متولد 1947، نویسنده برزیلی است. مادر کوئلیو زنی خانه‌دار و پدرش مهندس بوده و خودش از نوجوانی رؤیای نویسندگی در سر داشته است. خانواده‌اش اما نمی‌خواستند پسرشان نویسنده بشود. سنت‌شکنی‌های کوئلیو در دوران نوجوانی و رفتارهایی که از در معنای متعارف عادی به حساب نمی‌آمد باعث شد که مادر و پدرش او را به مؤسسه‌ای روانی بفرستند. کوئلیو اما از این مؤسسه فرار کرد. با این حال بعد از مدتی ترجیح داد به خواستۀ مادر و پدرش تن بدهد و برای همین در مدرسۀ حقوق اسم نوشت و آرزوی نویسندگی را به کناری نهاد، چرا که خانواده‌اش چنین می‌خواستند. این سربه‌راه شدن اما دیری نپایید و کوئلیو بار دیگر از خواست پدر و مادر تمرد کرد، عرف‌های اجتماعی را زیر پا گذاشت و زندگی‌ای هیپی‌وار را در پیش گرفت و راهی سفر به جاهای مختلف شد. به برزیل که برگشت ترانه‌سرا شد. در دهۀ 70 میلادی دولت برزیل او را به خاطر شعرهایش دستگیر کرد. کوئلیو مدتی هم به بازیگری، روزنامه‌نگاری و کارگردانی تئاتر پرداخت و سرانجام به رؤیای دیرین خود که نویسنده شدن بود رسید. در سال 1986 حین یک پیاده‌روی طولانی در شمال غربی اسپانیا تحولی معنوی را از سر گذراند و این نقطۀ عطفی را در زندگی‌اش رقم زد.
کوئلیو با رمان «کیمیاگر» به شهرتی جهانی دست یافت و به نویسنده‌ای محبوب و پرفروش بدل شد. او در سال 2007 به عنوان سفیر صلح سازمان ملل برگزیده شد. کوئلیو همچنین بنیانگذار مؤسسه‌ای به نام مؤسسۀ پائولو کوئلیو است. کار این مؤسسه کمک به کودکان و افراد سالخورده دارای مشکلات مالی است. کوئلیو سفری هم در سال 1379 به ایران داشته است.
از آثار پائولو کوئلیو می‌توان به «بریدا»، «مکتوب»، «کوه پنجم»، «برنده تنهاست» و «جاسوس» اشاره کرد.

رتبۀ کتاب «عشق ورای ایمان: موهبت الهی» در گودریدز: 3.85 از 5.